مفهوم اذیت

[ویکی فقه] واژه اذیّت در فارسی به معنای آزردن و رنجه شدن است.
راغب آن را در مقام تعریف اصطلاحی، از دیدگاه دینی به معنای ضرر دنیایی یا آخرتی دانسته که به جسم یا روح می رسد. از نظر برخی واژه پژوهان دیگر، مفهوم اذیّت، همیشه با ضرر و نقصان همراه نیست؛ بلکه هر چیزی که ناخشنودی و ناسازگاری طبع را سبب شود، اذیّت خواهد بود. اذیت، گاهی جسمی مانند قطع عضو و شکنجه های بدنی، و گاهی روحی و روانی مثل jمسخر و تهمت است.«اذیّت و آزار» از منظرهای گوناگون، مورد بحث قرار گرفته است. علم اخلاق ، مبحث مستقلّی را به آن اختصاص نداده؛ ولی درباره مفاهیم مرتبط با آن (ستم، دشنام و..) به تفصیل سخن گفته است. در روان شناسی به مسأله آزاررسانی به صورت بیماری روانی و در قالب مفاهیمی چون خودآزاری (masachism) و دیگر آزاری (sadism) پرداخته شده، و جامعه شناسی نیز شکل های گوناگون دیگر آزاری و ناهنجاری های اجتماعی ( شکنجه ، قتل ، غارت و..) را بررسی کرده است.
اذیت در قرآن
مفهوم «اذیّت» در قرآن ، در قالب واژه های «أذی» و مشتقّات آن در ۲۴ مورد مانند آمده است که بیش تر موارد به معنای آزردن و در برخی موارد به معنای رنجه شدن است. آزار روانی در مواردی چون عیب جویی و استهزا تهمت ، تجسّس و غیبت تحقیر و آزار جسمی در آیاتی از سوره بقره و نساء انعکاس یافته است.آزار و اذیّت در نگاه نخستین، عملی سرزنش شده و ناشایست است. بعضی آیات برای برخی اذیّت ها، وعده عذاب داده اند.
نهی از اذیت
همچنین بعضی آزارها سبب ازبین رفتن عمل شده، و آزار دهندگان، مورد نفرین الهی قرار گرفته اند. در مواردی نیز اذیّت حتّی به کم ترین مقدار ممکن، نهی شده است: «فَلا تَقُل لَهُما اُفّ ...».
← آزار والدین
...