مشروعیت جشن

[ویکی فقه] به غیر از دو عید فطر و قربان و با قدری تسامح ، جمعه (و نیز بنا بر منابع شیعی : عید غدیر)، هیچ عید یا مراسم جشنی از مبنای صریحی از مشروعیت در قرآن و سنت نبوی برخوردار نیست؛ و لذا مشروعیت جشن های دیگر، مورد اختلاف طوایف مختلف مسلمان واقع شده است.
چون به غیر از دو عید فطر و قربان و با قدری تسامح ، جمعه (و نیز بنا بر منابع شیعی : عید غدیر)، هیچ عید یا مراسم جشنی دیگری از مبنای صریحی از مشروعیت در قرآن و سنّت نبوی برخوردار نیست ، برگزاری اعیاد دیگر هم چون موالید پیامبر، امامان و بزرگان دین و جشن های ملی و بومی در سرزمین های اسلامی همواره از جانب برخی سنّت گرایان مسلمان به عنوان الحاقات و اضافات ناروا در دین ، مورد انتقاد و انکار بوده است .
← استدلال ها
در برابر این گروه ، موافقان و مُجوِزان اقامه اعیاد و موالید و بزرگداشت های جشنی به موارد متعدد دیگری در سنّت اسلامی استناد کرده اند.
← مستندات
صرف نظر از بحث در باره این مسئله که آیا اعیاد و جشن های اسلامی اضافه شده بر عیدین به درستی مصداق بدعت به شمار می آیند یا نه ، بسیاری از علمای مسلمان ، علی رغم آن که تنها عیدین را مأثور و اصیل دانسته اند، با برگزاری جشن های دیگر به ویژه با توجه به کارکردهای دینی و آموزشی یا اخلاقی و اجتماعی آن ها (از جمله شکرگزاری و عبادت عمومی خداوند، تقویت و تحکیم مودت و محبت میان اعضای خانواده و جامعه مسلمانان ، تکریم و مساعدت به فقرا و نیز یادآوری اموات ) مخالفتی نشان نداده و حتی اظهار امیدواری کرده اند که بنیان گذاران این اعیاد مستحدثه از آن رو که با اهداف مثبت به این عمل اقدام کرده اند، مأجور و مُثاب باشند. در واقع این علما، جشن های دیگر را یک بدعت حسنه دانسته یا لااقل بر این قول رفته اند که اگر در این جشن ها به اعمال صالح و محاسن توجه و از انحرافات و معایبِ اعمال پرهیز شود، برگزاری آن ها مباح خواهد بود (برای نمونه به این منابع رجوع کنید ) (برای اطلاع بیشتر و نقد اقوال در این زمینه به این منبع رجوع کنید ).