مسیحیان در آغاز قرن چهارم به سواحل خلیج فارس رسیدند. طبق رویدادنامه سیرت، [ ۱] اسقف داوود از پرات دمیشان در شورای سلوکیه - تیسفون در حدود سال ۳۲۵ حضور داشت و از طریق خلیج فارس به هند بادبان کشید. گفته می شود که راهب یونس در اواسط قرن چهارم صومعه ای را در خلیج فارس «در ساحل جزیره سیاه» تأسیس کرد. [ ۲] پیش از شورای دادیشوع در سال ۴۲۴ پس از میلاد، یک اسقف نشین نسطوری در ریواردشیر، تقریباً روبروی جزیره خارگ، در جنوب ایران تأسیس شد.
عربستان شرقی یا سرزمین بحرین به دو منطقه کلیسایی اصلی تقسیم شد: بت قطریه ( شمال شرقی عربستان ) و بت مازونیه ( جنوب شرقی عربستان ) . مسیحیت در عربستان شرقی با ورود اسلام در سال ۶۲۸ کم رنگ شد با وجود این، آیین مسیحیت تا اواخر قرن نهم در منطقه ادامه داشت. [ ۳]
از قرن پنجم به بعد خلیج فارس تحت صلاحیت کلیسای مشرق قرار گرفت. مکان های مسیحی مربوط به آن زمان تا پس از ظهور اسلام در منطقه فیلکه، خارگ، جبیل و سکونتگاه های مجاور تاج، الهنه و جبل بری و صیر بنی یاس کشف شده است.
پس از اینکه این منطقه تحت فرمانروایی شاهنشاهی ساسانیان در اوایل سده سوم قرار گرفت، بسیاری از ساکنان شرق شبه جزیره عربستان به دنبال تبلیغ های مسیحیان بین النهرین با مسیحیت آشنا شدند. با این حال، در قرن چهارم مسیحیت در این منطقه محبوبیت پیدا کرد. [ ۴] این تا حد زیادی به دلیل ورود مسیحیانی بود که در زمان فرمانروایی شاهنشاه شاپور دوم از سال ۳۳۹ در عراق و ایران تحت آزار و اذیت قرار گرفتند. یکی دیگر از عوامل نفوذ فزاینده مسیحیت، مهاجرت بازرگانان مسیحی به منطقه بود که به دنبال سرمایه گذاری در تجارت فراگیر مروارید بودند. [ ۵]
حضور مسیحیان در شرق عربستان پس از آن به فزونی یافت. راهب یونس به وجود صومعه ای در جزایر سیاه، در بخش جنوبی بث قطریه اشاره می کند که بین سال های ۳۴۳ و ۳۴۶ توسط راهبی به نام مارزادویه ساخته شده است. [ ۶] علاوه بر این، رویدادنامه سیرت از راهبی به نام عبدیشو یاد می کند که مردم محلی رامث ( جزیره ای که میان کویت و قطر قرار داشت ) را مسیحی کرد و در سال های ۳۶۳ تا ۳۷۱، صومعه ای در آنجا ساخت[ ۶] سوابق نسطوری حاکی از حضور مستمر مسیحیان در منطقه میان سده های پنجم تا هفتم است، که حضور منظم اسقف های محلی در کلیساها نشان می دهد. [ ۶]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفعربستان شرقی یا سرزمین بحرین به دو منطقه کلیسایی اصلی تقسیم شد: بت قطریه ( شمال شرقی عربستان ) و بت مازونیه ( جنوب شرقی عربستان ) . مسیحیت در عربستان شرقی با ورود اسلام در سال ۶۲۸ کم رنگ شد با وجود این، آیین مسیحیت تا اواخر قرن نهم در منطقه ادامه داشت. [ ۳]
از قرن پنجم به بعد خلیج فارس تحت صلاحیت کلیسای مشرق قرار گرفت. مکان های مسیحی مربوط به آن زمان تا پس از ظهور اسلام در منطقه فیلکه، خارگ، جبیل و سکونتگاه های مجاور تاج، الهنه و جبل بری و صیر بنی یاس کشف شده است.
پس از اینکه این منطقه تحت فرمانروایی شاهنشاهی ساسانیان در اوایل سده سوم قرار گرفت، بسیاری از ساکنان شرق شبه جزیره عربستان به دنبال تبلیغ های مسیحیان بین النهرین با مسیحیت آشنا شدند. با این حال، در قرن چهارم مسیحیت در این منطقه محبوبیت پیدا کرد. [ ۴] این تا حد زیادی به دلیل ورود مسیحیانی بود که در زمان فرمانروایی شاهنشاه شاپور دوم از سال ۳۳۹ در عراق و ایران تحت آزار و اذیت قرار گرفتند. یکی دیگر از عوامل نفوذ فزاینده مسیحیت، مهاجرت بازرگانان مسیحی به منطقه بود که به دنبال سرمایه گذاری در تجارت فراگیر مروارید بودند. [ ۵]
حضور مسیحیان در شرق عربستان پس از آن به فزونی یافت. راهب یونس به وجود صومعه ای در جزایر سیاه، در بخش جنوبی بث قطریه اشاره می کند که بین سال های ۳۴۳ و ۳۴۶ توسط راهبی به نام مارزادویه ساخته شده است. [ ۶] علاوه بر این، رویدادنامه سیرت از راهبی به نام عبدیشو یاد می کند که مردم محلی رامث ( جزیره ای که میان کویت و قطر قرار داشت ) را مسیحی کرد و در سال های ۳۶۳ تا ۳۷۱، صومعه ای در آنجا ساخت[ ۶] سوابق نسطوری حاکی از حضور مستمر مسیحیان در منطقه میان سده های پنجم تا هفتم است، که حضور منظم اسقف های محلی در کلیساها نشان می دهد. [ ۶]
