مسیحیت در میان مغولان ( انگلیسی: Christianity among the Mongols ) در دوران معاصر، مغول ها عمدتاً بودیسم تبتی هستند، اما در دوره های قبلی، به ویژه در زمان امپراتوری مغول ( قرن ۱۳ تا ۱۴ ) ، آنها عمدتاً پیرو شمنیسم مغولی بودند و اقلیتی قابل توجه از مسیحیان داشتند. که در موقعیت های قدرت قابل توجهی قرار داشتند. به طور کلی، مغول ها نسبت به اکثر ادیان بسیار مدارا می کردند و معمولاً همزمان از چندین دین حمایت می کردند. از حدود قرن هفتم میلادی، بسیاری از مغول ها توسط کلیسای مشرق ( که گاهی «نسطوری» خوانده می شود ) تبلیغ شده بودند، و مذهب اصلی برخی از قبایل مسیحی بود. در زمان چنگیز خان، پسرانش همسران مسیحی کرائیت ها را گرفتند و زمان حکومت نوه چنگیز خان، منگوقاآن، زمان نفوذ اولیه مذهبی مسیحیان بود.
رویه مسیحیت نسطوری تا حدودی با آنچه در غرب انجام می شد متفاوت بود، و اروپایی ها تمایل داشتند نسطوری را به دلیل اعتقاداتش در مورد ماهیت عیسی بدعت بدانند. با این حال، اروپایی ها همچنین افسانه هایی در مورد شخصیتی به نام یوحنای کشیش ( پرستتر جان ) ، یک رهبر بزرگ مسیحی در شرق داشتند که برای کمک به جنگ های صلیبی می آمد. یکی از نسخه های این افسانه، هویت یوحنای کشیش را با یک رهبر مسیحی مغول، طغرل، رهبر کرائیت ها، مرتبط می کند.
هنگامی که مغول ها شمال چین را فتح کردند و دودمان یوآن را تأسیس کردند ( ۱۲۷۱–۱۳۶۸ ) ، کلیسای مشرق پس از گذشت قرن ها دوباره به چین معرفی شد. با پیشروی گسترش بیشتر مغول ها، همدلی های مسیحی دربار، عمدتاً از طریق همسران با نفوذ خان ها، به تغییراتی در استراتژی نظامی منجر شد. در جریان سقوط بغداد ( ۱۲۵۸ ) ، بسیاری از شهروندان این شهر قتل عام شدند، اما مسیحیان نجات یافتند. با تجاوز بیشتر مغول ها به فلسطین، تلاش هایی برای ایجاد اتحاد فرانک و مغول با مسیحیان اروپا علیه مسلمانان صورت گرفت.
تماس مغول ها با غرب همچنین باعث شد که مبلغان بسیاری، عمدتاً فرانسیسکن و دومینیکن، به سمت شرق سفر کنند تا مغول ها را به آیین کاتولیک رومی تبدیل کنند.
کلیسای شرق یا کلیسای نسطوری یا کلیسای ایرانی کلیسایی از شاخه مسیحیت شرقی بود. مهد کلیسای شرق در بین النهرین ( بین دجله و فرات ) بود، جایی که اولین مرکز خود را در سلوکیه - تیسفون، در آن زمان پایتخت امپراتوری ساسانی و امروزه یک مکان باستان شناسی در جنوب بغداد ایجاد کرد. از همان آغاز مسیحیت تا قرن چهاردهم، این کلیسا گسترش قابل توجهی را در آسیا تجربه کرد، مبلغان آن انجیل را از ایران به هند، از طریق خلیج فارس و حتی تا چین حمل کردند. کلیسای شرق در اوایل قرن هفتم از طریق آسیای مرکزی و جاده مشهور ابریشم که چین را به دنیای مدیترانه متصل می کرد به چین رسید. [ ۱]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفرویه مسیحیت نسطوری تا حدودی با آنچه در غرب انجام می شد متفاوت بود، و اروپایی ها تمایل داشتند نسطوری را به دلیل اعتقاداتش در مورد ماهیت عیسی بدعت بدانند. با این حال، اروپایی ها همچنین افسانه هایی در مورد شخصیتی به نام یوحنای کشیش ( پرستتر جان ) ، یک رهبر بزرگ مسیحی در شرق داشتند که برای کمک به جنگ های صلیبی می آمد. یکی از نسخه های این افسانه، هویت یوحنای کشیش را با یک رهبر مسیحی مغول، طغرل، رهبر کرائیت ها، مرتبط می کند.
هنگامی که مغول ها شمال چین را فتح کردند و دودمان یوآن را تأسیس کردند ( ۱۲۷۱–۱۳۶۸ ) ، کلیسای مشرق پس از گذشت قرن ها دوباره به چین معرفی شد. با پیشروی گسترش بیشتر مغول ها، همدلی های مسیحی دربار، عمدتاً از طریق همسران با نفوذ خان ها، به تغییراتی در استراتژی نظامی منجر شد. در جریان سقوط بغداد ( ۱۲۵۸ ) ، بسیاری از شهروندان این شهر قتل عام شدند، اما مسیحیان نجات یافتند. با تجاوز بیشتر مغول ها به فلسطین، تلاش هایی برای ایجاد اتحاد فرانک و مغول با مسیحیان اروپا علیه مسلمانان صورت گرفت.
تماس مغول ها با غرب همچنین باعث شد که مبلغان بسیاری، عمدتاً فرانسیسکن و دومینیکن، به سمت شرق سفر کنند تا مغول ها را به آیین کاتولیک رومی تبدیل کنند.
کلیسای شرق یا کلیسای نسطوری یا کلیسای ایرانی کلیسایی از شاخه مسیحیت شرقی بود. مهد کلیسای شرق در بین النهرین ( بین دجله و فرات ) بود، جایی که اولین مرکز خود را در سلوکیه - تیسفون، در آن زمان پایتخت امپراتوری ساسانی و امروزه یک مکان باستان شناسی در جنوب بغداد ایجاد کرد. از همان آغاز مسیحیت تا قرن چهاردهم، این کلیسا گسترش قابل توجهی را در آسیا تجربه کرد، مبلغان آن انجیل را از ایران به هند، از طریق خلیج فارس و حتی تا چین حمل کردند. کلیسای شرق در اوایل قرن هفتم از طریق آسیای مرکزی و جاده مشهور ابریشم که چین را به دنیای مدیترانه متصل می کرد به چین رسید. [ ۱]
wiki: مسیحیت در میان مغولان