مردم ترک

مردمان تُرک یا تُرک ها[ ۲۹] [ ۳۰] [ ۳۱] گروه های قومی اوراسیایی هستند. خاستگاه اصلی شان شرق آسیا و کوه های آلتای است[ ۳۲] [ ۳۳] [ ۳۴] و امروزه در آسیای شمالی، آسیای مرکزی و آسیای غربی، سیبری جنوبی، شمال غربی چین و بخش هایی از اروپای شرقی ساکن اند و به زبان هایی از خانوادهٔ زبان های ترکی تبار سخن می گویند و اشتراکات تاریخی و فرهنگی میان آن ها مشاهده می شود. ترک ها در کشورهایی همچون مغولستان، چین، روسیه، قرقیزستان، قزاقستان، ازبکستان، ترکمنستان، تاجیکستان، افغانستان، ایران، جمهوری آذربایجان، عراق، ترکیه، قبرس و یونان حضور دارند. [ ۳۵] [ ۳۶] [ ۳۷] [ ۳۸] [ ۳۹] گستره مهاجرت کنونی ترک زبان های آسیای کوچک بیشتر به سوی کشورهای اروپای مرکزی ( آلمان، اتریش، سوئیس، فرانسه، انگلیس ) ، آمریکا و استرالیا بوده، جوامع قابل توجهی را در این کشورها تشکیل داده اند. آن ها از لحاظ تاریخی و زبانی با گوک ترک ها، مردمی ایلی که در قرن ششم یک امپراتوری در گستره مغولستان و مرزهای شمالی چین تا دریای خزر را بنیاد نهادند مرتبط اند. مردمان ترک، جز چند استثنا مانند بخش اروپایی ترکیه و منطقه ولگا در آسیا زندگی می کنند. مهم ترین پیوند تاریخی آنان، جدا از تاریخ و زبان، این است که جز یاقوتستان و چوواش در سیبری همگی مسلمان اند. مردمان ترک زبان را می توان به دو گروه اصلی غربی و شرقی تقسیم کرد. گروه غربی شامل مردم ترک جنوبغرب اروپا و جنوبغرب آسیا ساکن ترکیه و ایران هستند. گروه شرقی شامل مردم ترک آسیای مرکزی، قزاقستان و منطقه خودمختار اویغور در سین کیانگ چین هستند. [ ۴۰]
خاستگاه اصلی مردمان ترک تبار، آلتای و سیبری است و این مردمان از نژاد زرد هستند. [ ۳۲] [ ۳۳] [ ۴۱] در در نوشته های کهن چینی، قرقیزها را مردمانی سفیدپوست با موهایی عمدتاً زردرنگ، بور با چشمانی آبی و شبیه به اروپایی های امروزی توصیف کرده اند. [ ۴۲] اما نوشته های تاریخی بعدی، اطلاعاتی دربارهٔ چگونگی ناپدید شدن تدریجی این ویژگی های ظاهری قرقیزها و درنهایت زردپوست شدن آن ها به دست نمی دهند. [ ۴۲] اقوام ترک به تدریج در غرب آسیا، خاورمیانه، آسیای کوچک و اروپای شرقی پراکنده شدند. در جریان این مهاجرت ها بخش های بزرگی از مردمان هندواروپایی نواحی جدید نیز به مرور ترک زبان شدند. [ ۴۳]