مرجعیت فقها در عصر غیبت

[ویکی فقه] عصر غیبت، زمان امامت امام مهدی (عجّل الله فرجه الشریف) است که به دو قسمت غیبت صغری و غیبت کبری تقسیم می شود. بعد از غیبت صغری عصر مرجعیت فقیهان شیعه فرا می رسد. در این دوره فقها جانشینان امامان معصوم می شدند و به حل و فصل امور شیعیان پرداختند.
واژه مرجعیت از توقیع شریف امام مهدی (علیه السّلام) گرفته شده است. امام در پاسخ به این سؤال که در حوادث به چه کسی مراجعه کنیم، نوشتند: «و اما الحوادث الواقعه فارجعوا فیها الی رواه حدیثنا. فانهم حجتی علیکم و انا حجه الله.»
طوسی، محمد بن حسن، کتاب الغیبه، ص۲۹۱.
حوزه بغداد به دست شیخ مفید (۳۳۶-۴۱۳. ق) درخشید و پس از وی سیدمرتضی (۳۵۵-۴۱۳ ق) رئیس حوزه بغداد شد و سپس شیخ طوسی زعیم حوزه شد.
سبحانی، جعفر، موسوعه طبقات الفقهاء، ج۲ از مقدمه، ص۲۷۷.
در این دوره در شهرهای مختلف شیعه نشین عالمان و فقیهانی متعدد می زیسته اند، اما کسانی که در سمت مرجعیت و زعامت شیعه، محل رجوع عالمان بلاد بوده اند، عبارتند از:
← شیخ صدوق
...