مخابرات فیبرنوری

مخابرات فیبر نوری یک روش انتقال اطلاعات از یک مکان به مکان دیگر با ارسال پالس های نور از طریق یک فیبر نوری است. نور، یک موج الکترومغناطیسی حامل که مدوله شده است را برای حمل اطلاعات تغییر شکل می دهد. توسعه سیستم های ارتباطی فیبر نوری در دههٔ ۱۹۷۰ میلادی، انقلابی در صنعت ارتباطات داشته و همچنین نقش عمده ای در ظهور عصر اطلاعات بازی کرده اند. به خاطر مزایای بیشتر ارتباطات فیبر نوری نسبت به سامانه های انتقال اطلاعات از زیر ساخت های برقی ( مثل زوج سیم های به هم تابیده، کابل های کواکسیال و… ) ، فیبرهای نوری عمدتاً جایگزین سیم های مسی در هسته اصلی شبکه ها در جهان توسعه یافته شده اند. فیبر نوری در بسیاری از شرکت های مخابراتی برای انتقال سیگنال های تلفن، ارتباط اینترنتی و سیگنال های تلویزیون کابلی مورد استفاده قرار می گیرد. محققان با استفاده از ارتباط فیبر نوری در آزمایشگاه های بل به سرعت اینترنتی بیش از ۱۰۰ petabit × کیلومتر بر ثانیه رسیده اند. فرایند ارتباط با استفاده از فیبر نوری شامل مراحل اساسی زیر است:ایجاد سیگنال های نوری توسط یک فرستنده، رله کردن سیگنال در امتداد فیبر ( در کل عمل تکرار سیگنال و تقویت آن را رله کردن گویند ) ، تضمین این که سیگنال بیش از حد تحریف یا ضعیف نمی شود، دریافت سیگنال نوری، و تبدیل آن به یک سیگنال الکتریکی.
در سال ۱۸۸۰ الکساندر گراهام بل و دستیارش چارلز سامر تِینِر در آزمایشگاه تازه تأسیس "وُلتاً در واشینگتن، مقدمه و سرآغاز ارتباطات فیبرنوری را با نام " فُتو فُن ( تلفن نوری ) " درست کردند که بِل آن را مهم ترین اختراع خود در نظر گرفته است. دستگاه صدا را توسط یک پرتو نور منتقل می کرد. در تاریخ ۳ ژوئن ۱۸۸۰، بل اولین انتقال تلفن بی سیم در جهان را بین دو ساختمان که با فاصله ۲۱۳ متر از یکدیگر قرار داشتند انجام داد. با توجه به اینکه محیط انتقال نور از طریق هوا ( اتمسفر ) صورت می گرفت، فُتو فُن از لحاظ عملی کارا نبود تا زمانی که پیشرفت تکنولوژی های لیزر و فیبرنوری انتفال نور در محیطی ایمن را فراهم کردند. اولین استفاده عملی از فُتو فُن ده ها سال بعد در ارتباطات نظامی بود. در سال ۱۹۵۴ هارولد هاپکینز و ناریندر سینگ کاپانی نشان دادند که نورد فیبر شیشه ای می تواند نور را منتقل نماید. در ابتدا اینطور در نظر گرفته شد که نور فقط در مسیر مستقیم می تواند انتقال پیدا کند. [ ۱] [ ۲]