محموله پرستی یا بارپرستی ( Cargo Cult ) آیینی نسبتاً جدید مربوط به قرن نوزدهم تا بعد از جنگ جهانی دوم است که در ملانزی اقیانوس آرام و گینه نو پدید آمد. البته در دیگر نقاط جهان نیز رفتارهای مشابهی دیده شده است. مردم بومی این مناطق که نمی توانستند تصور کنند محموله ها و کالاهای لوکس و پیشرفته ای که سفیدپوستان و استعمارگران به این نواحی آوردند ساخته دست انسان باشد آن محموله ها را فرستاده هایی از سوی نیاکان درگذشته خود پنداشتند که سفیدپوستان با روش های خود موفق به دست یابی به این محموله ها شده اند. به این خاطر مردم بومی کوشیدند تا با تقلید رفتار سفیدپوستان نظر نیاکان را جلب کنند تا بارها را به جای سفیدپوستان به بومیان تحویل دهند.
کل تاریخ برخی از این فرقه های بارپرست، از آغاز تا انقراض، در بعضی یادها مانده است. همهٔ این فرقه ها، با الگوی یکسانی پدید آمده اند. [ نیازمند منبع]
جزیره نشینان پنداشتند که هیچ یک از این اسباب و وسایل را خود مهاجران نمی سازند. وقتی دستگاهی نیاز به تعمیر پیدا می کرد، آن را از طریق بندر می فرستادند و دستگاه جدید به صورت بار توسّط کشتی، یا بعدها هواپیما به جزیره می رسید. بومیان هیچ گاه ندیده بودند که سفیدپوستی چیزی را تعمیر کند، هرگز هم ندیده بودند که سفیدپوستی، کار مفیدی انجام دهد ( پشت میز نشستن و کاغذبازی کردن، از نظر آنان مناسک مذهبی سفیدپوستان محسوب می شد، نه کار ) پس اندیشیدند که «بار» باید منشأیی فراطبیعی داشته باشد. به علاوه بعضی حرکات سفیدپوستان هم مؤیّد آن بود که گویی دارند فرایضی مذهبی به جا می آورند. [ نیازمند منبع]
آنان برج هایی می ساختند و سیم هایی به آن وصل می کردند؛ می نشستند و به صدای جعبه های کوچکی گوش می دادند که نورانی بود و صداهای عجیبی از آن درمی آمد؛ مردم بومی را وا می داشتند که لباس های همسان بپوشند و به شکل منظّمی قدم بزنند و در نظر آن ها، کاری از این بی فایده تر پیدا نمی شد. بومیان، تصوّر کردند که کارهای غیرقابل فهم سفیدپوستان، مناسکی بود که آنان برای رضای خدایانی که برایشان «بار» می فرستادند انجام می دادند. اگر بومیان هم «بار» می خواستند، پس باید همان کارها را می کردند.
نکتهٔ قابل توجّه این جاست که آیینهای بارپرستی به طور جداگانه در جزایری ایجاد شد که هم از لحاظ جغرافیایی و هم از لحاظ فرهنگی بسیار دور از هم بودند و اغلب این ادیان مدّعی بودند که در روز قیامت، یک منجی، بار نهایی را خواهد آورد. [ ۱]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفکل تاریخ برخی از این فرقه های بارپرست، از آغاز تا انقراض، در بعضی یادها مانده است. همهٔ این فرقه ها، با الگوی یکسانی پدید آمده اند. [ نیازمند منبع]
جزیره نشینان پنداشتند که هیچ یک از این اسباب و وسایل را خود مهاجران نمی سازند. وقتی دستگاهی نیاز به تعمیر پیدا می کرد، آن را از طریق بندر می فرستادند و دستگاه جدید به صورت بار توسّط کشتی، یا بعدها هواپیما به جزیره می رسید. بومیان هیچ گاه ندیده بودند که سفیدپوستی چیزی را تعمیر کند، هرگز هم ندیده بودند که سفیدپوستی، کار مفیدی انجام دهد ( پشت میز نشستن و کاغذبازی کردن، از نظر آنان مناسک مذهبی سفیدپوستان محسوب می شد، نه کار ) پس اندیشیدند که «بار» باید منشأیی فراطبیعی داشته باشد. به علاوه بعضی حرکات سفیدپوستان هم مؤیّد آن بود که گویی دارند فرایضی مذهبی به جا می آورند. [ نیازمند منبع]
آنان برج هایی می ساختند و سیم هایی به آن وصل می کردند؛ می نشستند و به صدای جعبه های کوچکی گوش می دادند که نورانی بود و صداهای عجیبی از آن درمی آمد؛ مردم بومی را وا می داشتند که لباس های همسان بپوشند و به شکل منظّمی قدم بزنند و در نظر آن ها، کاری از این بی فایده تر پیدا نمی شد. بومیان، تصوّر کردند که کارهای غیرقابل فهم سفیدپوستان، مناسکی بود که آنان برای رضای خدایانی که برایشان «بار» می فرستادند انجام می دادند. اگر بومیان هم «بار» می خواستند، پس باید همان کارها را می کردند.
نکتهٔ قابل توجّه این جاست که آیینهای بارپرستی به طور جداگانه در جزایری ایجاد شد که هم از لحاظ جغرافیایی و هم از لحاظ فرهنگی بسیار دور از هم بودند و اغلب این ادیان مدّعی بودند که در روز قیامت، یک منجی، بار نهایی را خواهد آورد. [ ۱]
wiki: محموله پرستی