محمدجعفر شریعتمدار استرابادی

[ویکی فقه] محمدجعفر شریعتمدار استرآبادی. ملامحمدجعفر شریعتمدار استرآبادی، از علما، مدرسان و نویسندگان برجسته ایران در قرن سیزدهم هجری بود.
وی در روستای نوکنده از توابع انزان استرآباد (گرگان) در ۱۱۹۸ ق به دنیا آمد. پدرش ملا سیف الدین از علما و فضلای زمان بود.
تحصیلات و اجتهاد
پس از رشد و بلوغ در همان شهر به تحصیل پرداخت و پس از آن به بارفروش (بابل) و پس از چندی برای ادامه تحصیل به عتبات رفت و از محضر درس آقا سید علی طباطبایی (صاحب ریاض) استفاده کرد و ملاذ الاوتاد را که مجموع تقریرات درس استاد بود تألیف نمود و بر وی عرضه داشت که مورد قبول و تحسین وی واقع شد. سپس کتاب شوارع را در شرح قواعد تألیف کرد و به دریافت اجازه اجتهاد از استادش نایل گردید.
بازگشت به ایران
وی در ۱۲۲۹ و در سی و یک سالگی به استرآباد بازگشت ولی چون اقامت در آنجا برایش مشکل بود به قزوین رفت و به خانه ملا عبدالوهاب قزوینی که به تازگی به ریاست دینی شهر رسیده بود وارد شد. چندی بعد فتحعلی شاه به قزوین آمد و با وی در آن شهر ملاقات نمود و او را به اقامت در تهران دعوت کرد. او نیز به تهران آمد و در مدرسه حکیم هاشم (مدرسه مادر شاه) به تدریس فقه و اصول پرداخت. وی مورد عنایت و احترام خاص شاه بود تا جایی که ماهی یک بار به دیدار او می رفت.در ۱۲۴۱ ق و پس از آنکه که سید محمد طباطبایی معروف به مجاهد به عزم مقابله با روس ها به تهران آمد وی نیز از همراهان و یاران او گردید و به همراه جمع دیگری از علمای تهران و سایر شهرها روانه اردگاه لشکر ایران که در چمن سلطانیه قرار داشت، شدند. به نوشته ناسخ التواریخ: «این جمله مجتهدین که انجنم بودند به اتفاق فتوی راندند که هرکس از جهاد با روسیان بازنشیند از اطاعت یزدان سربرتافته، متابعت شیطان کرده باشند». سفیر روسیه نیز که پس از ناامیدی از مذاکره با مسئولان دولتی با علما دیدار کرد با پاسخ قاطع آنان مواجه شد و آنان بر ادامه جهاد تأکید کردند.
معارضه با فرقه شیخیه
...

[ویکی شیعه] محمدجعفر شریعتمدار استرآبادی. محمّد جعفر بن سیف الدین استرآبادی تهرانی (۱۱۹۵ یا ۱۱۹۸ق ـ ۱۲۶۳ق) معروف به شریعتمدار، عالم شیعی قرن سیزدهم هجری قمری از شاگردان صاحب ریاض، بحرالعلوم و وحید بهبهانی و از پیشگامان مبارزه علیه روس هاست. او دارای تألیفات متعدد در موضوعات مختلف بود. مدفن او در نجف اشرف است.
محمد جعفر در ۶ رمضان (بین سال های ۱۱۹۵ تا ۱۱۹۸ ق) روستای نوکنده از توابع استرآباد، شهری ما بین ساری و گرگان در استان مازندران زاده شد و در شب جمعه ۱۰ صفر سال ۱۲۶۳ق در تهران دار فانی را وداع گفت و پیکرش بنا به گفته آقا بزرگ به نجف اشرف منتقل و در مکانی که خود از پیش معین کرده بود به خاک سپرده شد.
ملا مهدی نراقی، او را فردی کثیر التالیف معرفی کرده است. از وی آثار گوناگونی در موضوعات مختلفی چون فقه، اصول، کلام، فلسفه، تاریخ، علوم قران و حدیث، اخلاق، علم نجوم، رجال و درایه به یادگار مانده که از این قرار است: