محمد پارسا

محمّد پارسا (بخارا ۷۴۹ـ مدینه ۸۲۲ق)
صوفی و نویسندۀ ایرانی. نسبش به عبدالله بن جعفر طیار می رسد. خاندان وی از خواجگان نقشبندیه بودند. خواجه بهاءالدین نقشبند ( ـ۷۹۱ ق) او را به پارسا ملقب کرد. پارسا در فقه و حدیث استاد بود. پس از خواجه علاءالدین عطار دومین پیر نقشبندیه بود. شاهرخ گورکانی به او ارادت می ورزید. در سفر دوم به حج، در مدینه بیمار شد و همان جا درگذشت. از آثارش: آداب السالکین؛ انیس الطالبین و عدة السالکین؛ جامع الحکم؛ شرح فصوص الحکم (تهران، ۱۳۶۶ش)؛ رسالۀ قدسیه (بخارا، ۱۹۱۰)؛ تفسیر قرآن.