[ویکی فقه] محمد خَدَّه، نقاش خودآموخته و از پیشگامان هنر مدرن الجزایر است.
او در ۱۳۰۹ش/ ۱۹۳۰ در شهر مُسْتَغانِم زاده شد. پدرش کشاورز بود. خده دوران کودکی را، به سبب نابینایی پدر و مادرش، با دشواری سپری کرد. پس از پایان تحصیلات مقدماتی، در چاپخانه ای به کارآموزی مشغول شد. گوناگونی حروف و قواعد آن ها وی را شیفته خود ساخت و آثار این شیفتگی بعدها در نقاشی هایش پدیدار شد. دیدار وی از موزه هنرهای زیبای الجزایر در ۱۳۲۷ش/ ۱۹۴۸، در گرایش جدّی او به نقاشی مؤثر بود Mohame
ادامه تحصیل
در ۱۳۲۹ش/ ۱۹۵۰، به همراه دوست و همکلاسی اش عبدالله بن عنتر به پاریس که در آن دهه از مراکز عمده هنر جهان بود، رفت. خده در آثار نخستینش گرایش های طبیعت گرایانه داشت و پس از آشنایی نزدیک با هنر کلاسیک اروپا و تحول هنر انتزاعی و مطالعه پژوهش های اروپاییان درباره هنر افریقایی، شرق دور و اسلامی، به سوی هنر غیرفیگوراتیو کشیده شد و از ۱۳۳۳ش/ ۱۹۵۴ از نقاشی فیگوراتیو فاصله گرفت.
ارائه اثر در نمایشگاه
تجربیات او در نقاشی، به هنرمند مراکشی هم عصرش، احمد شرقاوی، نزدیک بود. خده در پاریس در سال های ۱۳۳۴، ۱۳۳۶ و ۱۳۳۷ش/ ۱۹۵۵، ۱۹۵۷، ۱۹۵۸ آثارش را در چند نمایشگاه به نمایش گذارد، گرچه همچون اغلب هنرمندان الجزایری که در دهه ۱۳۳۰ش/ ۱۹۵۰ به کمال رسیدند، هیچ آموزش رسمی در هنر ندیده بود. خده در جستجوی زبان بصری خاص خویش بود و در این زمینه، مطالعه تجربیات ماتیس، موندریان و کله درباره خط، وی را به کشف ویژگی خط عربی سوق داد. او با الهام از خط کوفی مغربی و طرح خالکوبی بربرها به خلق ترکیب بندی های انتزاعی خاص با ویژگی های بومی دست یافت. تجربه های اولیه خده تجاربی منفرد و پراکنده اند از جمله آثاری که درباره دردها و رنج های آزادی خواهان و خشونت بر ضد فلسطینی ها خلق کرده است. اما آثار بعدی وی منسجم تر و یکپارچه تر و موضوع اصلی آن ها طبیعت و خوشنویسی است.
مرگ وی
...
او در ۱۳۰۹ش/ ۱۹۳۰ در شهر مُسْتَغانِم زاده شد. پدرش کشاورز بود. خده دوران کودکی را، به سبب نابینایی پدر و مادرش، با دشواری سپری کرد. پس از پایان تحصیلات مقدماتی، در چاپخانه ای به کارآموزی مشغول شد. گوناگونی حروف و قواعد آن ها وی را شیفته خود ساخت و آثار این شیفتگی بعدها در نقاشی هایش پدیدار شد. دیدار وی از موزه هنرهای زیبای الجزایر در ۱۳۲۷ش/ ۱۹۴۸، در گرایش جدّی او به نقاشی مؤثر بود Mohame
ادامه تحصیل
در ۱۳۲۹ش/ ۱۹۵۰، به همراه دوست و همکلاسی اش عبدالله بن عنتر به پاریس که در آن دهه از مراکز عمده هنر جهان بود، رفت. خده در آثار نخستینش گرایش های طبیعت گرایانه داشت و پس از آشنایی نزدیک با هنر کلاسیک اروپا و تحول هنر انتزاعی و مطالعه پژوهش های اروپاییان درباره هنر افریقایی، شرق دور و اسلامی، به سوی هنر غیرفیگوراتیو کشیده شد و از ۱۳۳۳ش/ ۱۹۵۴ از نقاشی فیگوراتیو فاصله گرفت.
ارائه اثر در نمایشگاه
تجربیات او در نقاشی، به هنرمند مراکشی هم عصرش، احمد شرقاوی، نزدیک بود. خده در پاریس در سال های ۱۳۳۴، ۱۳۳۶ و ۱۳۳۷ش/ ۱۹۵۵، ۱۹۵۷، ۱۹۵۸ آثارش را در چند نمایشگاه به نمایش گذارد، گرچه همچون اغلب هنرمندان الجزایری که در دهه ۱۳۳۰ش/ ۱۹۵۰ به کمال رسیدند، هیچ آموزش رسمی در هنر ندیده بود. خده در جستجوی زبان بصری خاص خویش بود و در این زمینه، مطالعه تجربیات ماتیس، موندریان و کله درباره خط، وی را به کشف ویژگی خط عربی سوق داد. او با الهام از خط کوفی مغربی و طرح خالکوبی بربرها به خلق ترکیب بندی های انتزاعی خاص با ویژگی های بومی دست یافت. تجربه های اولیه خده تجاربی منفرد و پراکنده اند از جمله آثاری که درباره دردها و رنج های آزادی خواهان و خشونت بر ضد فلسطینی ها خلق کرده است. اما آثار بعدی وی منسجم تر و یکپارچه تر و موضوع اصلی آن ها طبیعت و خوشنویسی است.
مرگ وی
...
wikifeqh: محمد_خده
