[ویکی فقه] نجم الدین عمر محمد بن محمد بن فهد از محدثان و مورخان شافعی است.
نجم الدین عمر محمد بن محمد بن فهد (۸۱۲- ۸۸۵ ق)، از سرشناس ترین افراد خاندان ابن فهد است. این خاندان از بزرگ ترین خاندان های مکه است که برای آن نسبت های علوی، قرشی، هاشمی و مکی برشمرده اند. همه افراد شناخته شده این خاندان- جز عطیه که سخاوی او را مالکی مذهب دانسته است- شافعی بوده اند. اشتهار این خاندان بیشتر در سده های هشتم تا دهم بوده است و در این دوره، کسانی از آن خاندان در دانش و تجارت بلند آوازه شدند. دانش عالمان این خانواده بیشتر در جهت ضبط و ذکر اهمیت سرزمین حجاز (تاریخ محلی) بکار گرفته شده است.
معرفی اجمالی
لقب دیگر او سراج الدین و کنیه اش ابوالقاسم بود. نام نخستین وی محمد بوده است، اما وی را بیشتر عمر می خواندند. در مکه متولد و رشد کرد. مقدمات قرآن و حدیث و فقه را از پدر آموخت و از استادان مکه و دانشمندان مقیم یا مسافر آنجا علوم دیگر فراگرفت. پدرش از علمای سرزمین های دیگر برای او اجازه گرفت. در مکه از سخاوی و در قاهره از ابن حجر استفاده کرد. مسافرت های علمی متعدد به قاهره و حلب کرد و در این گشت و گذارها در هر جا از هر کس ممکن بود، حتی از کسانی که پایه علمی آنان پایین تر از خود او بود، بهره گرفت و استفاده کرد. نجم الدین از دانشمندانی است که مشایخ زیاد داشت و حدیث و روایت بسیار فرا گرفته بود.
مکاتبه با ابن حجر
ابن حجر که با او مکاتبه داشت، از وی خواست تا پس از پدرش تقی الدین ضبط وفیات یمن و مکه را ادامه دهد و نوشته های خود را در این مورد به نظر او برساند. مقریزی هم از نجم الدین و پدرش به عنوان دو محدث بسیار آگاه حجاز یاد کرده و برای نجم الدین آینده درخشانی پیش بینی کرده بوده است. تقی جراعی، از بزرگان علمای حنبلی مسند احمد بن حنبل را نزد او خواند. سخاوی نیز از نجم الدین استفاده کرد و میان آن دو تا پایان عمر نجم الدین مکاتبه برقرار بود. وی با عایشه دختر عفیف عبدالرحمان بن محمد اصفهانی مکی معروف به عجمی ازدواج کرد. در آخر عمر به اندک ضعف جسمانی و بینایی گرفتار شد و با این همه روش همیشگی خود را از دست نداد.
وفات
...
نجم الدین عمر محمد بن محمد بن فهد (۸۱۲- ۸۸۵ ق)، از سرشناس ترین افراد خاندان ابن فهد است. این خاندان از بزرگ ترین خاندان های مکه است که برای آن نسبت های علوی، قرشی، هاشمی و مکی برشمرده اند. همه افراد شناخته شده این خاندان- جز عطیه که سخاوی او را مالکی مذهب دانسته است- شافعی بوده اند. اشتهار این خاندان بیشتر در سده های هشتم تا دهم بوده است و در این دوره، کسانی از آن خاندان در دانش و تجارت بلند آوازه شدند. دانش عالمان این خانواده بیشتر در جهت ضبط و ذکر اهمیت سرزمین حجاز (تاریخ محلی) بکار گرفته شده است.
معرفی اجمالی
لقب دیگر او سراج الدین و کنیه اش ابوالقاسم بود. نام نخستین وی محمد بوده است، اما وی را بیشتر عمر می خواندند. در مکه متولد و رشد کرد. مقدمات قرآن و حدیث و فقه را از پدر آموخت و از استادان مکه و دانشمندان مقیم یا مسافر آنجا علوم دیگر فراگرفت. پدرش از علمای سرزمین های دیگر برای او اجازه گرفت. در مکه از سخاوی و در قاهره از ابن حجر استفاده کرد. مسافرت های علمی متعدد به قاهره و حلب کرد و در این گشت و گذارها در هر جا از هر کس ممکن بود، حتی از کسانی که پایه علمی آنان پایین تر از خود او بود، بهره گرفت و استفاده کرد. نجم الدین از دانشمندانی است که مشایخ زیاد داشت و حدیث و روایت بسیار فرا گرفته بود.
مکاتبه با ابن حجر
ابن حجر که با او مکاتبه داشت، از وی خواست تا پس از پدرش تقی الدین ضبط وفیات یمن و مکه را ادامه دهد و نوشته های خود را در این مورد به نظر او برساند. مقریزی هم از نجم الدین و پدرش به عنوان دو محدث بسیار آگاه حجاز یاد کرده و برای نجم الدین آینده درخشانی پیش بینی کرده بوده است. تقی جراعی، از بزرگان علمای حنبلی مسند احمد بن حنبل را نزد او خواند. سخاوی نیز از نجم الدین استفاده کرد و میان آن دو تا پایان عمر نجم الدین مکاتبه برقرار بود. وی با عایشه دختر عفیف عبدالرحمان بن محمد اصفهانی مکی معروف به عجمی ازدواج کرد. در آخر عمر به اندک ضعف جسمانی و بینایی گرفتار شد و با این همه روش همیشگی خود را از دست نداد.
وفات
...
wikifeqh: نجم_الدین_عمر_محمد_بن_محمد_بن_فهد