محمد بن حسن فاضل هندی

[ویکی فقه] شیخ بهاءالدین اصفهانی، معروف به فاضل اصفهانی و بهاءالدین محمد، از علمای بزرگ شیعه در قرن یازدهم و دوازدهم هجری قمری می باشد. جایگاه ویژه وی به علت تألیف کتاب کشف اللثام در شرح قواعد الاحکام علامه حلی است، به گونه ای که وی را کاشف اللثام می خوانند.
فاضل اصفهانی (معروف به فاضل هندی) در سال ۱۰۶۲ هـ.ق. در اصفهان متولد شد. پدرش، تاج الدین حسن اصفهانی، فرزند شرف الدین محمد مشهور به ملا تاجا مردی دانشمند و فاضل بود. وی نام این کودک را «ابوالفضل» نهاد که بعداً به «فاضل هندی»
حزین لاهیجی، محمد علی، تاریخ حزین، ص۶۴.
فیلسوف معاصر، سید جلال الدین آشتیانی درباره تحصیلات فاضل، چنین می گوید:«حقیر در جُنگی قدیمی در زمان گذشته، عبارتی از شخصی که در اواخر صفویه می زیسته است دیدم که چنین نوشته است: در مدرسه، صبیّ مُراهقی (پسر نزدیک به بلوغ) را دیدم که در بحث، علیم ماهر و واجد مقام عالی در علوم عصر (روز) بود و آثار نبوغ از ناصیه (پیشانی) او آشکار بود. از نسبش پرسیدم، گفتند: او فرزند ملاتاج و نامش بهاءالدین محمد است.»
منتخب آثار الحکماء، ج ۳، ص ۵۴۴، پاورقی.
درباره استادان فاضل هندی چیزی ننوشته اند. برخی از پژوهشگران معاصر بر این باورند که اولین استاد فاضل هندی، پدرش (مولی تاج الدین حسن بن شرف الدین فلاورجانی اصفهانی) بود.
زندگینامه علامه مجلسی، ج ۲، ص ۸۲.
...