محمد بخیت المطیعی حنفی

[ویکی فقه] بَخیت المُطِیعی حنفی، محمد، مفتی مصر از ۱۳۳۲ تا ۱۳۳۹ است.
در ۱۰ محرم ۱۲۷۱ در قریه مُطیعه استان أَسیُوط زاده شد و در ۱۲۹۲، پس از اتمام تحصیلات خود در دانشگاه الازهر، همانجا به تدریس پرداخت تا این که در ۱۲۹۷، به منصب قضا در استان قَلْیُوبیّه گماشته شد، و این سرآغاز مشاغل قضایی او بود؛ زیرا از آن پس با عنوان قاضی استان در جاهای گوناگونی چون اسکندریه و قاهره خدمت می کرد.
او همچنین به مقامهای عالی دیگری از جمله مفتشی و مفتیگری در وزارت دادگستری رسید.
پس از آن هم در اول ذیقعده ۱۳۳۲ به مفتیگری مصر برگزیده شد.
او در حیات قضایی خود، خواه مستقیم وخواه غیرمستقیم، با عمده ترین حوادث زمان درگیر بود؛ از جمله جریان مخالفت با اصلاحاتی که تحت نظر محمد عَبْده در الازهر صورت می گرفت و مشکلاتی که در باب ازدواج علی یوسف (شاعر و روزنامه نگار مصری) پدیدار شد، و ماجراهای ۱۳۰۰ ش /۱۹۲۱ که به استقلال مصر انجامید
بخیت مطیعی عضو «الرابطة الشرقیة» نیز بود، اما در اعتراض به کوششی که برخی از اعضا به منظور الغای محاکمه علی عبدالرزاق مبذول می داشتند، در ۱۳۰۴ ش /۱۹۲۵ از آن انجمن کناره گرفت.
آثار
کتاب عبدالرزاق تحت عنوان اسلام و اصولُ الحُکمْ را در اثر خود به نام حقیقة الاسلام و اصول الحکم بشدت مورد انتقاد قرار داد.
این کتاب، مانند برخی دیگر از آثار او با عناوین معنی داری نظیر المُرهَفات الیَمانیة فی عُنُقِ مَن قال بِبُطلانِ الوَقف علی الذُریة، ارشاد القاری ِ والسامع الی أنَّ الطلاق اذا لم یُضِفْ الی المرأَةِ غیرُ واقع، حُجّة الله علی خَلیقَته فی بیان حقیقة القرآن و حِکَم کتابته، درگیری و شرکت فکری فعالانه محمد بخیت را در مسائل مختلف آن روزگار، از جمله منازعات در ترجمه قرآن و وضع زنان و مبارزه با الغای « وقف بر اولاد »، نشان می دهد.
آثار دیگر او چون تنبیه العقول الانسانیة لما فی آیات القرآن من العلوم الکونیة والعمرانیة، توفیق الرحمن لتوفیقِ بینَ ما قاله علماءُ الهیئة و بین ما جاء فی احادیث الصحیحة و آیات القرآن، الجواب الشافی فی اباحةِ التصویر الفوتو غرافی، رسالةٌ فی احکام قراءة الفونوغراف، همه دلالت بر آن دارد که به مسائلی که از برخورد اسلام با دستاورد علوم و فنون غرب پدید می آمده توجه داشته است.
درگذشت
محمد بخیت در ۲۶ مهر ۱۳۱۴/۲۰ رجب ۱۳۵۴ وفات یافت.