محمد البشیر ابراهیم

[ویکی فقه] ابراهیم، محمدالبشیر از علما و ادبای مجاهد و اصلاح طلب الجزایر در قرن چهاردهم هجری/ بیستم میلادی است.
وی در ۱۳۰۶ ق/ ۱۸۸۹ در سجادیه در ایالت سطیف الجزایر به دنیا آمد. در نوجوانی نزد عمش محمد مکی ابراهیمی به فراگیری قرآن و آثار مهم ادبی و لغوی قدیم پرداخت. در ۱۳۳۰ ق/ ۱۹۱۲ برای فراگیری علوم دینی از طریق قاهره به مدینه رفت و مدت سه ماه در درس های «الازهر» و «دارالوعظ و الارشاد» که رشید رضا به تازگی در جزیره روضه دایر کرده بود شرکت جست. او در مدینه به ابن بادیس آشنا و دوست گردید. پس از دو سال (۱۳۳۵-۱۳۳۶ ق/ ۱۹۱۷-۱۹۱۸) تدریس در مدرسه سلطانیه دمشق، به الجزایر بازگشت و با ابن بادیس، تبلیغات وسیعی را برای پایه ریزی یک فرهنگ عربی ـ ملی آغاز کرد. این کوشش ها به تاسیس «جمعیه العلماء المسلمین» در ۱۳۱۰/ ۱۹۳۱ انجامید.
فعالیت سیاسی
در ۱۳۱۹/ ۱۹۴۰ (پیش از درگذشت ابن بادیس)، به سه سال و اندی حبس در آفلو محکوم گردید و پس از وفات ابن بادیس، از جانب همکارانش به ریاست جمعیه العلماء برگزیده شد. در ۱۳۲۴/ ۱۹۴۵ در جریان قیام خونین سطیف، وی همراه بیش از ۴۵۰۰ نفر دستگیر و زندانی شد و شکنجه دید.
فعالیت های فرهنگی
وی پس از آزادی از زندان به انتشار روزنامه های البصائر و الشهاب (به زبان عربی) پرداخت و مؤسسه فرهنگی «معهد ابن بادیس» را تاسیس نمود که زمینه آموزش زبان عربی را برای دانش آموزان دوره دبیرستان فراهم می آورد. وی در نهضت ایجاد مدرسه و ترغیب مردم، به ویژه کودکان به فراگیری زبان عربی ـ که در نسل جوان الجزایری رو به فراموشی رفته بود ـ و حفظ قرآن کریم سخت کوشید و توانست چهارصد مدرسه تاسیس کند.از ۱۳۳۱/ ۱۹۵۲ تا ۱۳۴۱/۱۹۶۲، بشیر ابراهیمی برای جلب کمک های مالی و به منظور انجام برنامه های آموزشی، از طرف جمعیه العلماء به کشورهای شرقی جهان اسلام مسافرت کرد. در ۱۳۴۱/ ۱۹۶۲ به عضویت فرهنگستان زبان عربی قاهره برگزیده شد. وی که از مصلحان قدیم عربی به حساب می آمد، در بازگشت به کشورش، به خاطر اختلاف نظری که با نختسین رهبران لائیک الجزایر بعد از استقلال پیدا کرده بود، از حمایت ایشان محروم ماند.
وفات
...