ایدون فروکشی به خوشی آن می حرام
گویی که شیر مام زپستان همی مکی.
کسایی ( یادداشت به خط مرحوم دهخدا ).
مرا خاکسار دو گیتی مکن ازاین مهربان مام بشنو سخن.
فردوسی.
بر آن مام کو چون تو فرزند زادنشاید جز از آفرین کرد یاد.
فردوسی.
چو آن خواسته دید شاه زمین بپذرفت و بر مام کرد آفرین.
فردوسی.
وز آن جایگه شد بر مام خویش بشد شاد دل یافته کام خویش.
فردوسی.
جام می ازدست بیفکن که نیست حاصل آن جام مگر وای مام.
ناصرخسرو ( یادداشت به خط مرحوم دهخدا ).
ای مام یتیمان سوی تو خوار است لیکن تو بسی کرد خواهی ای مام.
ناصرخسرو ( دیوان چ تقوی ص 266 ).
در نامه طمع ننبشته ست دست دهرزاول مگر که ذل و سرانجام وای مام.
ناصرخسرو ( یادداشت ایضاً ).
ترا اگر نبود ناصبی امام امروزبسی که فردا ای وای مام باید کرد.
ناصرخسرو.
شاد الا به در مرگ نبینی مردم بکر جز در شکم مام نیابی دختر.
انوری.
از خون دل طفلان سرخاب رخ آمیزداین زال سپید ابرو وین مام سیه پستان.
خاقانی.
من دست برجبین ز سر درد چون جنین کارد زعجز روی به دیوار پشت مام.
خاقانی.
چند گویی فلان چنانش مام چند گویی فلان چنانش پدر.
وصفی کرمانی
- مام و باب ؛ مادر و پدر. ام و اب. والدین. ابوین : سدیگر بپرسیدش افراسیاب
از ایران و از شهر و از مام و باب.
فردوسی.
بدان دخت لرزان بدی مام و باب اگر تافتی بر سرش آفتاب.بیشتر بخوانید ...
