ماشین وارپ ( Warp drive ) یا تاب پیمایی[ نیازمند منبع] ، یک سامانهٔ پیشرانشی در بسیاری از فیلم ها و کتاب های علمی - تخیلی از جمله فیلم پیشتازان فضا است. در این داستان ها، فضاپیماها می توانند با استفاده از این فناوری به سرعت های بالاتر از سرعت نور برسند.
این فناوری بر اساس «تاب برداشتن» و تغییر شکل پیوستار فضازمان عمل می کند. واژه انگلیسی warp به معنی تاب ( در معنی تاب برداشتن اجسام ) است و به این خاطر منظور از تاب پیمایی، پیمودن تاب خوردگی فضازمان است. فضاپیماها در این داستان ها «وارد تاب» می شوند و با سرعت هایی چون «تاب ۱» و «تاب ۵» حرکت می کنند. در سرعت تاب ۵ میزان خم شدگی سطح فضازمان ۵ بار بیشتر از تاب ۱ و بنابراین سرعت فضاپیما پنج بار بیشتر است.
در سریال پیشتازان فضا گفته می شود که تاب پیمایی بر نظریه نسبیت اینشتین بنا شده است؛ یعنی تغییر شکل فضا. در پشت سفینه فضایی با استفاده از برخورد پادماده و ماده ( پلاسما ) فضا منبسط می شود و در جلوی آن فشرده می شود. در نتیجه فضای ( فشرده شده ی ) جلوی فضاپیما بیشتر از پشت آن است. با این کار تمام اجسام در فضا در یک نقطه متمرکز می شوند و بنابراین با تاب پیمایی می توان به سرعتی بالاتر از سرعت نور رسید. به عبارتی دیگر، از آنجا که با این کار فضای جلوی سفینه منقبض و فضای پشت سر آن پهناورتر می شود، مسافتی که باید طی شود کوتاه تر می شود.
برای درک بهتر، در نظر بگیرید که از تهران راهی کرج هستید و در حالی که بزرگراه در پشت سر خودروی شما گشاده تر و منبسط می شود، بقیه بزرگراه در جلوی شما جمع وجورتر می شود و بنابر بدون این که سرعت بیشتری به خودروی خود بدهید مسافت برای شما کوتاه تر می شود و زودتر به مقصد می رسید.
بر اساس تاریخ نگاری پیشتازان فضا، تاب پیمایی توسط زفران کاکرن در سال ۲۰۶۳ اختراع شد.
بر خلاف نظریه هایی مثل ورود به بعد ابرفضا ( Hyperspace ) برای سفر سریع تر از نور ( مانند سری فیلم جنگ ستارگان ) ، این سیستم فضاپیما را فضای عادی نگه می دارد، ولی با استفاده از واکنش بین ماده و پادماده، یک «حباب» در فضا - زمان در اطراف فضاپیما ایجاد می کند و آن را از آثار سرعت های بالا همچون تغییرات جرم خود فضاپیما یا سرنشینان آن یا سریع تر گذشتن زمان حفظ می نماید؛ بنابراین، سرنشینان فضاپیما هیچ تغییر فیزیکی در اطراف خود یا فضاپیما مشاهده نمی کنند. در حالت عادی طبق نظریهٔ نسبیت خاص اینشتین، هیچ جسمی نمی تواند به سرعت نور برسد، ولی به علت وجود این حباب، سرعت نور نیز حرکت فضاپیما را محدود نمی کند و فضاپیما می تواند بسته به قدرت «سامانهٔ تاب» به سرعت هایی فراتر از نور دست یابد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاین فناوری بر اساس «تاب برداشتن» و تغییر شکل پیوستار فضازمان عمل می کند. واژه انگلیسی warp به معنی تاب ( در معنی تاب برداشتن اجسام ) است و به این خاطر منظور از تاب پیمایی، پیمودن تاب خوردگی فضازمان است. فضاپیماها در این داستان ها «وارد تاب» می شوند و با سرعت هایی چون «تاب ۱» و «تاب ۵» حرکت می کنند. در سرعت تاب ۵ میزان خم شدگی سطح فضازمان ۵ بار بیشتر از تاب ۱ و بنابراین سرعت فضاپیما پنج بار بیشتر است.
در سریال پیشتازان فضا گفته می شود که تاب پیمایی بر نظریه نسبیت اینشتین بنا شده است؛ یعنی تغییر شکل فضا. در پشت سفینه فضایی با استفاده از برخورد پادماده و ماده ( پلاسما ) فضا منبسط می شود و در جلوی آن فشرده می شود. در نتیجه فضای ( فشرده شده ی ) جلوی فضاپیما بیشتر از پشت آن است. با این کار تمام اجسام در فضا در یک نقطه متمرکز می شوند و بنابراین با تاب پیمایی می توان به سرعتی بالاتر از سرعت نور رسید. به عبارتی دیگر، از آنجا که با این کار فضای جلوی سفینه منقبض و فضای پشت سر آن پهناورتر می شود، مسافتی که باید طی شود کوتاه تر می شود.
برای درک بهتر، در نظر بگیرید که از تهران راهی کرج هستید و در حالی که بزرگراه در پشت سر خودروی شما گشاده تر و منبسط می شود، بقیه بزرگراه در جلوی شما جمع وجورتر می شود و بنابر بدون این که سرعت بیشتری به خودروی خود بدهید مسافت برای شما کوتاه تر می شود و زودتر به مقصد می رسید.
بر اساس تاریخ نگاری پیشتازان فضا، تاب پیمایی توسط زفران کاکرن در سال ۲۰۶۳ اختراع شد.
بر خلاف نظریه هایی مثل ورود به بعد ابرفضا ( Hyperspace ) برای سفر سریع تر از نور ( مانند سری فیلم جنگ ستارگان ) ، این سیستم فضاپیما را فضای عادی نگه می دارد، ولی با استفاده از واکنش بین ماده و پادماده، یک «حباب» در فضا - زمان در اطراف فضاپیما ایجاد می کند و آن را از آثار سرعت های بالا همچون تغییرات جرم خود فضاپیما یا سرنشینان آن یا سریع تر گذشتن زمان حفظ می نماید؛ بنابراین، سرنشینان فضاپیما هیچ تغییر فیزیکی در اطراف خود یا فضاپیما مشاهده نمی کنند. در حالت عادی طبق نظریهٔ نسبیت خاص اینشتین، هیچ جسمی نمی تواند به سرعت نور برسد، ولی به علت وجود این حباب، سرعت نور نیز حرکت فضاپیما را محدود نمی کند و فضاپیما می تواند بسته به قدرت «سامانهٔ تاب» به سرعت هایی فراتر از نور دست یابد.
wiki: ماشین وارپ