ماسیمو یوسا گینی ( به ایتالیایی: Massimo Iosa Ghini ) ؛ ( زادهٔ ۱۸ ژوئن ۱۹۵۹ میلادی ) یک معمار، طراح و استاد دانشگاه اهل ایتالیا است که به خاطر پیشگامی در جنبش بولیدیست، و مشارکتش در گروه ممفیس که معماران دیگری از جمله اتوره سوتساس، مایکل گریوز را در آن حضور داشتند، شهرت دارد. یوسا گینی به دلیل طراحی های ساده و ارگانیک خود شناخته شده است، و به دلیل «توانایی رؤیایی خود در ترکیب رشته ها، فرم ها و ابعاد فراتر از مرزها در هنر، طراحی و معماری»[ ۱] ستایش شده است. او در سرتاسر جهان بسیار کار کرده است و مجموعۀ بزرگی از مبلمان را طراحی کرده است که بازتابگر طرح های آینده نگرانۀ آثار معماری او است. در سال ۱۹۹۰ میلادی او شرکت یوسا گینی آسوچاتی ( همکاران ) را راه اندازی کرد که امروزه در میلان، بولونیا، مسکو و میامی فعالیت می کند.
ماسیمو یوسا گینی که در بولونیا به دنیا آمد، تا زمانی که به اشتیاق خود برای معماری پی برد، به دنبال تصویرسازی بود. او در پلی تکنیک میلان تحصیل کرد، پس از فارغ التحصیلی به دهۀ پر سرعت ۱۹۸۰ میلادی رانده شد، دوره ای که الهام بخش کار او بود و در آن با ایده های رسانه و جنبش بازی می کرد. او در این دوره فعالیت های هنری مختلفی از جمله طراحی مبلمان و طراحی صحنه برای یک شبکۀ تلویزیونی ایتالیایی را تجربه کرد. در سال ۱۹۸۱ میلادی، طراحی های عجیب و غریب او عاملی برای دعوت شدن به گروه ممفیس گردید. این انجمن پیشرفتۀ معماری و طراحی، بیشتر به عنوان نوعی آموزش برای معمار جوان عمل کرد. در اینجا بود که او چندین اثر نمادین از جمله بوفۀ «برتراند» و صندلی دسته دار «اتلو» را تکمیل کرد که یکی از آن ها اخیراً در مجموعۀ دیوید بویی موسیقی دان فقید به حراج گذاشته شد. [ ۲]
او قبلاً در دانشگاه ساپینزا در رم تدریس می کرد، استاد کمکی در دانشگاه فنی هنگ کنگ بود و در حال حاضر در دانشگاه فرارا تدریس می کند.
یوسا گینی را یکی از پدران بولیدیسم می دانند، سبکی که او آن را «روشی برای روایت گذار از مادیت به ترسیم چیزهایی که در آن جنبۀ بصری و رسانه ای با توجه به هدف عملکردی شیء غلبه دارد» خلاصه می کند ( ۴۰ ) . می توان آن را به عنوان یک سبک رنگارنگ توصیف کرد که در دهۀ ۱۹۸۰ میلادی میلادی تأسیس شد که عناصری را از آینده گری به عاریت گرفته است و مجذوب تعامل انسان و ماشین است.
ماسیمو در سال ۱۹۹۰ میلادی، یوسا گینی آسوچاتی را به همراه همسرش میلنا موسی تأسیس کرد. شرکت او از آن زمان با بسیاری از گروه های بین المللی کار کرده است و فضاهای مسکونی، تجاری و عمومی را در مقیاس بزرگ توسعه داده است. یکی از پروژه های قابل توجه او در فروشگاه کارخانهٔ فراری است، [ ۳] که در آن سبک پویا، آینده نگر و به طرز چشمگیری ایتالیایی او شفاف است. دفتر او تا حد زیادی بر تجربهٔ انسان مدرن در کار معماری خود متمرکز است، به ویژه اینکه چگونه رسانه ها و ارتباطات و حمل و نقل همه در طراحی حضور دارند. لمس رنگارنگ ماسیمو یوسا گینی همیشه به کار او سرزندگی می بخشد و به پروژه هایش بازیگوشی می بخشد. به غیر از شرکت هایی که قبلاً ذکر شد، او در توسعهٔ جهانی برندهایی مانند: آی بی ام، کیکو میلانو، گروه کاپیتال، آلیتالیا و بسیاری دیگر کمک کرده است. کار یوسا گینی مورد تجلیل قرار گرفت و توسط لوکا زوی، نمایشگاه گردان پاویون ایتالیا در بینال معماری ونیز ۲۰۱۲ میلادی، برای نمایشگاه «معماری دِل ساخت ایتالیا» با پروژهٔ «سئات پاجینه جیاله» ( صندلی صفحات زرد ) ( تورین ) انتخاب شد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفماسیمو یوسا گینی که در بولونیا به دنیا آمد، تا زمانی که به اشتیاق خود برای معماری پی برد، به دنبال تصویرسازی بود. او در پلی تکنیک میلان تحصیل کرد، پس از فارغ التحصیلی به دهۀ پر سرعت ۱۹۸۰ میلادی رانده شد، دوره ای که الهام بخش کار او بود و در آن با ایده های رسانه و جنبش بازی می کرد. او در این دوره فعالیت های هنری مختلفی از جمله طراحی مبلمان و طراحی صحنه برای یک شبکۀ تلویزیونی ایتالیایی را تجربه کرد. در سال ۱۹۸۱ میلادی، طراحی های عجیب و غریب او عاملی برای دعوت شدن به گروه ممفیس گردید. این انجمن پیشرفتۀ معماری و طراحی، بیشتر به عنوان نوعی آموزش برای معمار جوان عمل کرد. در اینجا بود که او چندین اثر نمادین از جمله بوفۀ «برتراند» و صندلی دسته دار «اتلو» را تکمیل کرد که یکی از آن ها اخیراً در مجموعۀ دیوید بویی موسیقی دان فقید به حراج گذاشته شد. [ ۲]
او قبلاً در دانشگاه ساپینزا در رم تدریس می کرد، استاد کمکی در دانشگاه فنی هنگ کنگ بود و در حال حاضر در دانشگاه فرارا تدریس می کند.
یوسا گینی را یکی از پدران بولیدیسم می دانند، سبکی که او آن را «روشی برای روایت گذار از مادیت به ترسیم چیزهایی که در آن جنبۀ بصری و رسانه ای با توجه به هدف عملکردی شیء غلبه دارد» خلاصه می کند ( ۴۰ ) . می توان آن را به عنوان یک سبک رنگارنگ توصیف کرد که در دهۀ ۱۹۸۰ میلادی میلادی تأسیس شد که عناصری را از آینده گری به عاریت گرفته است و مجذوب تعامل انسان و ماشین است.
ماسیمو در سال ۱۹۹۰ میلادی، یوسا گینی آسوچاتی را به همراه همسرش میلنا موسی تأسیس کرد. شرکت او از آن زمان با بسیاری از گروه های بین المللی کار کرده است و فضاهای مسکونی، تجاری و عمومی را در مقیاس بزرگ توسعه داده است. یکی از پروژه های قابل توجه او در فروشگاه کارخانهٔ فراری است، [ ۳] که در آن سبک پویا، آینده نگر و به طرز چشمگیری ایتالیایی او شفاف است. دفتر او تا حد زیادی بر تجربهٔ انسان مدرن در کار معماری خود متمرکز است، به ویژه اینکه چگونه رسانه ها و ارتباطات و حمل و نقل همه در طراحی حضور دارند. لمس رنگارنگ ماسیمو یوسا گینی همیشه به کار او سرزندگی می بخشد و به پروژه هایش بازیگوشی می بخشد. به غیر از شرکت هایی که قبلاً ذکر شد، او در توسعهٔ جهانی برندهایی مانند: آی بی ام، کیکو میلانو، گروه کاپیتال، آلیتالیا و بسیاری دیگر کمک کرده است. کار یوسا گینی مورد تجلیل قرار گرفت و توسط لوکا زوی، نمایشگاه گردان پاویون ایتالیا در بینال معماری ونیز ۲۰۱۲ میلادی، برای نمایشگاه «معماری دِل ساخت ایتالیا» با پروژهٔ «سئات پاجینه جیاله» ( صندلی صفحات زرد ) ( تورین ) انتخاب شد.
wiki: ماسیمو یوسا گینی