مارقین

[ویکی شیعه] مارقین، به معنای گروه بیرون رفته و خروج یافته، عنوانی است برای خوارجی که در جنگ نهروان علیه امام علی(ع) جنگیدند. مارقین در ابتدای جنگ صفین از سپاهیان امام علی(ع) بودند، اما ماجرای حکمیت سبب شد بر امام علی بشورند و گروه سومی تشکیل دهند که با هیچیک از طرفین همراه نبود. امام علی(ع) در منطقه ای به نام نهروان ناچار به جنگ با این گروه شد و آنان را شکست داد.
کلمه مارقین، اسم فاعل از ماده «م ر ق» است. این ماده به معنای برون رفتن از چیزی است، مانند تیر که از کمان برون می جهد. خوارج را چون از جمع مسلمانان بیرون رفتند، مارقین می گویند.
زبیدی می نویسد: مروق به معنای خروج و بیرون رفتن است، و این گروه از آنجا که از دین خارج شده و بر امام علی (ع) شوریدند، مارقین نامیده شدند.

[ویکی اهل البیت] لقب گروهی از دشمنان امام علی علیه السلام است به معنای کسانی که از دین بیرون رفته اند. اینان را «خوارج» نیز گویند. مارقین کسانی بودند که در جنگ صفین امام علیه السلام را به قبول حکمیت واداشتند. همینان پس از جنگ و شکست حکمیت، شعار «لاحُکمَ الّا لِلَّه» سر دادند و قبول حکمیت را گناهی بزرگ شمردند.
امام علی علیه السلام در آغاز از در مسالمت و مدارا با آنان برخورد کرد؛ اما سرانجام مجبور گشت با این گروه - که در جهل و تعصب و تصلّب غوطه ور بودند - بجنگد.
از این جنگ در تاریخ اسلام با عنوان «جنگ نهروان» یاد می شود که در سال 38 ه. روی داد و چهار هزار نفر از خوارج در آن کشته شدند.
در نهایت گروهی از بازماندگان خوارج کینه امام علی علیه السلام را به دل گرفتند و تصمیم بر قتل ایشان بستند. عبدالرّحمن بن ملجم مرادی از این کسان بود. او مخفیانه خود را به کوفه رساند و در 19 رمضان سال 40 ه. امام را در محراب نماز صبح هدف شمشیر زهرآلود خویش کرد.
فرهنگ شیعه، جمعی از نویسندگان، ج1، ص97.

مارِقین
رجوع شود به:خوارج