[ویکی فقه] لحاظ لفظ و معنا ، موجود در وقت استعمال لفظ است.
لحاظ استعمالی، از اقسام لحاظ لفظ و معنا و مقابل لحاظ مستعمل بوده و به لحاظی گفته می شود که هنگام استعمال محقق می گردد زیرا استعمال به معنای به کارگیری لفظ و اراده معنای آن است؛ پس هر جا استعمال محقق گردد، باید قبل از آن، لفظ و معنا توسط استعمال کننده تصور و لحاظ شود؛ یعنی لفظ و معنا در ذهن وی حاضر شده و مورد التفات نفس قرار گیرد. این لحاظ را لحاظ استعمالی می گویند.برای مثال، شخص برای استعمال لفظ «اسد» در حیوان درنده، اول لفظ اسد و معنای آن را در نظر می گیرد، آن گاه لفظ را در آن معنا استعمال می کند.
لحاظ استعمالی، از اقسام لحاظ لفظ و معنا و مقابل لحاظ مستعمل بوده و به لحاظی گفته می شود که هنگام استعمال محقق می گردد زیرا استعمال به معنای به کارگیری لفظ و اراده معنای آن است؛ پس هر جا استعمال محقق گردد، باید قبل از آن، لفظ و معنا توسط استعمال کننده تصور و لحاظ شود؛ یعنی لفظ و معنا در ذهن وی حاضر شده و مورد التفات نفس قرار گیرد. این لحاظ را لحاظ استعمالی می گویند.برای مثال، شخص برای استعمال لفظ «اسد» در حیوان درنده، اول لفظ اسد و معنای آن را در نظر می گیرد، آن گاه لفظ را در آن معنا استعمال می کند.
wikifeqh: لحاظ_استعمالی