قصد قربت

[ویکی فقه] قصد قربت به قصد تقرّب به خداوند ، هنگام امتثال تکلیف اطلاق می شود.
قصد قربت، به معنای قصد نزدیک شدن به خداوند و جلب رضایت و خشنودی او می باشد.
انواع اعمال بندگان
به طور کلی، اعمال بندگان دو گونه است:۱. اعمال تعبدی: کارهایی که قصد قربت در صحت آنها شرط است، مثل: نماز ، روزه و...؛۲. اعمال توصلی: کارهایی که قصد قربت در صحت آنها شرط نیست، مثل: تطهیر لباس.بنابراین، در هر عمل عبادی، قصد قربت به خداوند، مصحح عبادیت آن است.
صور تحقق قصد قربت
قصد قربت به صورت های زیر تحقق می یابد:۱. قصد امتثال امر الهی، از این نظر که سزاوار اطاعت و عبادت است (قول مشهور )؛۲. قصد شکر نعمت های بی پایان الهی؛۳. قصد تحصیل رضای خداوند؛۴. قصد محبوبیت ذاتی عمل؛ یعنی چون عمل و ( ماموربه ) محبوب مولا است، انجام می گیرد؛۵. قصد دست یابی به مصلحت موجود در عمل؛۶. قصد رسیدن به ثواب و دور ماندن از عقاب.انواع دیگری هم برای قصد قربت ذکر شده است.درباره اخذ قصد قربت به معنای قصد امتثال امر در ماموربه، و با امر اولی، اختلاف است؛ برخی معتقدند چون مستلزم خلف یا دور می باشد، محال است.
برسی نوع وجوب قصد قربت
...

[ویکی شیعه] قَصدِ قُربَت به معنای اراده نزدیک شدن، در اسلام یکی از شرایط صحیح بودن عبادت است. و منظور از آن انجام عبادات با نِیَّت و انگیزه نزدیک شدن به خدا است. این انگیزه بیشتر با عبارت «قُربَةً اِلَی الله» بیان می شود. قصد قربت فقط در اعمالی که جنبه عبادی دارند، لازم است.
مقصود از قصد قربت در اصطلاح فقهی، انجام عبادات با انگیزه پیروی از فرمان خدا، با هدف خشنودی او است.
از نظر فقیهان شیعه انجام عبادات به انگیزه هایی همچون تشکر از خدا، تحصیل رضای او، رسیدن به ثواب و دوری از عِقاب، و رسیدن به مصلحت در عبادت، از راه های تحقق قصد قربت است.