قرائت قران

[ویکی فقه] قرائت قرآن. تلاوت قرآن با رعایت قواعد مخصوص آن، یا دانش مربوط به اصول قرائت و اختلافات قاریان را قرائت قرآن می گویند.
«قرائت» در علم تجوید به معنای تلاوت از روی قرآن با رعایت اصول و قواعدی خاص، یا ادای کلمات قرآن به گونه ای است که بر پیامبراکرم صلی الله علیه و آله وسلّم نازل شد.معرفت اختلافات میان ائمه قرا در الفاظ قرآن به حسب حروف و حرکات و سایر تغییرات از وصل، وقف، ادغام، اماله و عموم تصرفات در تلاوت و کمیت ناقلان و راویان را «علم قرائت» گویند.بنابراین، قرائت به معنای خواندن قرآن و نیز به معنای دانشی است که اشکال و صورت های نظم کلام الهی را نشان می دهد.گاهی این واژه به ائمه قراء اضافه می شود، مثل: قرائت حمزه، قرائت عاصم، قرائت کسائی و... در این صورت، مراد از قرائت، شیوه قرائتی است که به آن امام منسوب است.
تعریف قرائات
«قراءات» جمع «قرائت» است. ترکیب جمعی این کلمه نشانه تنوع و اختلاف انواع آن می باشد. قرائت معتبر، آن است که با روایات مسند مربوط به قرآن و طرق مختلف آن ثابت شده است تا عمل به آن لازم الاتباع باشد؛ وگرنه، هر طریقی که در تلاوت و رسم الخط قرآن به کار رود و نتوانیم اسناد و نقل روایتی برای آن بیابیم، نمی تواند معنای اصطلاحی قرائت باشد. قاطبه علمای اسلامی اعم از شیعه و سنی در این امر متفقند. بنابراین، روایت و نقل و اسناد، از اجزای معتبر در تعریف قرائات خواهد بود.
← تعریف زرکشی
علم قرائت، ناظر به بررسی و مطالعه کیفیت ادای کلمات قرآن است. به تعبیر دیگر، علم قرائت از جهت صورت و قالب تلفظ کلمات قرآنی بحث می کند. اما علم تجوید از صورت صوتی حروف هجایی قرآن بحث می کند. و گونه ای از تلاوت قرآن است که حق هر حرف از نظر مخرج و صفت ادا شود. سرانجام می توان گفت قرائت عبارت است از تلفظ، و تجوید عبارت است از ادا.
قواعد قرائات
...