قدرت اسید

قدرت یک اسید عبارت است از توانایی یا تمایل آن اسید در ازدست دادن یک پروتون ( +H ) . دو عامل مهمی که در از دست دادن پروتون نقش دارند عبارتند از: قطبیت شیمیایی پیوند H—A و بزرگی اتم A که در قدرت پیوند H—A تأثیر می گذارد. همچنین قدرت اسید به پایداری باز مزدوج نیز مرتبط است.
یک اسید قوی، اسیدی است که در یک محلول ( در صورت وجود حلال کافی ) کاملاً یونیزه می شود ( تفکیک ) . در آب یک مول از یک اسید قوی HA یک مول +H و یک مول باز مزدوج - A آزاد می کند و هیچ اثری از اسید یونیزه نشدهٔ HA باقی نمی ماند. از جمله اسیدهای قوی می توان به هیدروکلریک اسید ( HCl ) ، هیدرویدیک اسید ( HI ) ، هیدروبرومیک اسید ( HBr ) ، پرکلریک اسید ( HClO4 ) ، نیتریک اسید ( HNO3 ) و سولفوریک اسید ( H2SO4 ) اشاره کرد.
هرچه اسید قوی تر باشد ثابت تفکیک اسیدی ( aK ) بزرگتر است و ثابت لگاریتمی آن کوچکتر است.
در مقابل اسید ضعیف اسیدی است که تنها به صورت جزئی دچار تفکیک می شود نمونه هایی از اسید ضعیف عبارتند از: کربنیک اسید ( H2CO3 ) ، استیک اسید ( CH3COOH ) ، فسفریک اسید، هیدروفلوئوریک اسید و اگزالیک اسید. این اسیدها به گونه ای اند که در یک محلول، اسید و باز مزدوج در حالت تعادل دیده می شوند. بیشتر اسیدها از نوع اسید ضعیف اند. به اسیدی گفته می شود که وقتی در حلالی حل شود پروتون هایش را به طور کامل به حلال ندهد. برای توضیحات بیشتر به واژهٔ اسید مراجعه کنید.