قایق موشک انداز نوعی شناور جنگی کوچک و سریع است که به موشک های ضدکشتی مجهز است. قایق های موشک انداز که نسبت به کشتی های جنگی دیگر مانند ناوشکن ها و ناوچه ها کوچک تر هستند، در میان کشورهای علاقه مند به تشکیل نیروی دریایی با هزینهٔ کمتر، محبوب هستند. این قایق ها از نظر مفهومی شبیه قایق های اژدرافکن مورد استفاده در جنگ جهانی دوم هستند. در واقع، نخستین قایق های موشک انداز، قایق های پرتاب گر اژدر اصلاح شده بودند که در آن ها لوله های اژدرانداز با لوله های موشک انداز جایگزین شدند.
دکترین نظامی استفاده از قایق های موشک انداز، مبتنی بر اصل تحرک بر دفاع و قدرت آتش است. ظهور موشک های هدایت شوندهٔ مناسب و فناوری های تقابل الکترونیکی، این ایده را به وجود آورد که اکنون کشتی های جنگی می توانند به گونه ای طراحی شوند که در برابر دشمنان خود مانور داده و خود را در حالی که جنگ افزارهایی قدرتمند حمل می کنند، پنهان کنند.
در گذشته، افزایش قدرت توپ های نیروی دریایی مستلزم پرتابه های بزرگ تر بود که به توپ های بزرگ تر و سنگین تر نیاز داشت که به نوبهٔ خود، نیاز به کشتی های بزرگ تر برای حمل این توپ ها و مهمات آن ها و جذب لگد قدرتمند آن ها داشت. این روند، در نبردناوهای غول پیکر جنگ جهانی دوم به اوج خود رسید. حتی زمانی که جنگ جهانی دوم در حال وقوع بود، زیردریایی ها و هواپیماها، به ویژه آن هایی که از ناوهای هواپیمابر پرتاب می شدند، نشان داده بودند که کشتی های جنگی بزرگ، چیزی بیش از اهدافی در یک جنگ بزرگ نیستند. ظهور و پیشرفت بمب های هدایت شونده و سپس موشک های ضدکشتی، سودمندی کشتی های جنگی بزرگ را کاهش دادند.
قایق های موشک انداز، زمانی که مجهز به موشک های پیشرفتهٔ ضدکشتی هستند، و به ویژه هنگامی که به صورت دسته جمعی مورد استفاده قرار می گیرند، می توانند حتی برای بزرگ ترین کشتی پایگاه ها نیز تهدید قابل توجهی باشند و این کار را در بُردهای بسیار بیشتر در مقایسه با اژدرها انجام می دهند.
قایق های موشک انداز برای نخستین بار توسط اتحاد جماهیر شوروی در دهه ۱۹۵۰ اختراع و ساخته شدند و این طرح، با «پروژهٔ ۱۸۳آر» شروع شد که به تولید قایق موشک انداز کلاس کومار منجر شد. در قایق های کلاس کومار، دو موشک ضدکشتی پی - ۱۵ ترمیت ( Styx ) ، در پرتابگرها و یک زوج توپ خودکار ۲۵ میلی متری به عنوان تسلیحات، بر روی یک بدنهٔ چوبی ۲۵ متری با قابلیت حمل و جابه جایی ۶۶٫۵ تن، نصب شد. نصب چهار موتور دیزلی با توان ۴۸۰۰ اسب بخار، حداکثر سرعتی در حدود ۴۴ گره ( ۸۱ کیلومتر بر ساعت؛ ۵۱ مایل بر ساعت ) به قایق های موشک انداز کلاس کومار داد. استقامت این قایق، محدود به ۱٬۰۰۰ مایل دریایی ( ۱٬۹۰۰ کیلومتر؛ ۱٬۲۰۰ مایل ) در سرعت ۱۲ گره ( ۲۲ کیلومتر بر ساعت؛ ۱۴ مایل بر ساعت ) بود و این قایق ها فقط برای پنج روز در دریا سوخت و ذخیره داشتند. مجموعاً ۱۱۲ شناور کلاس کومار و بیش از ۴۰۰ فروند از قایق موشک انداز کلاس اوسا ساخته شد که تعداد قابل توجهی از هر دو نوع، به کشورهای متحد شوروی فروخته شد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدکترین نظامی استفاده از قایق های موشک انداز، مبتنی بر اصل تحرک بر دفاع و قدرت آتش است. ظهور موشک های هدایت شوندهٔ مناسب و فناوری های تقابل الکترونیکی، این ایده را به وجود آورد که اکنون کشتی های جنگی می توانند به گونه ای طراحی شوند که در برابر دشمنان خود مانور داده و خود را در حالی که جنگ افزارهایی قدرتمند حمل می کنند، پنهان کنند.
در گذشته، افزایش قدرت توپ های نیروی دریایی مستلزم پرتابه های بزرگ تر بود که به توپ های بزرگ تر و سنگین تر نیاز داشت که به نوبهٔ خود، نیاز به کشتی های بزرگ تر برای حمل این توپ ها و مهمات آن ها و جذب لگد قدرتمند آن ها داشت. این روند، در نبردناوهای غول پیکر جنگ جهانی دوم به اوج خود رسید. حتی زمانی که جنگ جهانی دوم در حال وقوع بود، زیردریایی ها و هواپیماها، به ویژه آن هایی که از ناوهای هواپیمابر پرتاب می شدند، نشان داده بودند که کشتی های جنگی بزرگ، چیزی بیش از اهدافی در یک جنگ بزرگ نیستند. ظهور و پیشرفت بمب های هدایت شونده و سپس موشک های ضدکشتی، سودمندی کشتی های جنگی بزرگ را کاهش دادند.
قایق های موشک انداز، زمانی که مجهز به موشک های پیشرفتهٔ ضدکشتی هستند، و به ویژه هنگامی که به صورت دسته جمعی مورد استفاده قرار می گیرند، می توانند حتی برای بزرگ ترین کشتی پایگاه ها نیز تهدید قابل توجهی باشند و این کار را در بُردهای بسیار بیشتر در مقایسه با اژدرها انجام می دهند.
قایق های موشک انداز برای نخستین بار توسط اتحاد جماهیر شوروی در دهه ۱۹۵۰ اختراع و ساخته شدند و این طرح، با «پروژهٔ ۱۸۳آر» شروع شد که به تولید قایق موشک انداز کلاس کومار منجر شد. در قایق های کلاس کومار، دو موشک ضدکشتی پی - ۱۵ ترمیت ( Styx ) ، در پرتابگرها و یک زوج توپ خودکار ۲۵ میلی متری به عنوان تسلیحات، بر روی یک بدنهٔ چوبی ۲۵ متری با قابلیت حمل و جابه جایی ۶۶٫۵ تن، نصب شد. نصب چهار موتور دیزلی با توان ۴۸۰۰ اسب بخار، حداکثر سرعتی در حدود ۴۴ گره ( ۸۱ کیلومتر بر ساعت؛ ۵۱ مایل بر ساعت ) به قایق های موشک انداز کلاس کومار داد. استقامت این قایق، محدود به ۱٬۰۰۰ مایل دریایی ( ۱٬۹۰۰ کیلومتر؛ ۱٬۲۰۰ مایل ) در سرعت ۱۲ گره ( ۲۲ کیلومتر بر ساعت؛ ۱۴ مایل بر ساعت ) بود و این قایق ها فقط برای پنج روز در دریا سوخت و ذخیره داشتند. مجموعاً ۱۱۲ شناور کلاس کومار و بیش از ۴۰۰ فروند از قایق موشک انداز کلاس اوسا ساخته شد که تعداد قابل توجهی از هر دو نوع، به کشورهای متحد شوروی فروخته شد.
wiki: قایق موشک انداز