قانون هابل

قانون هابل ( به انگلیسی: Hubble's law ) یا قانون هابل - لومتر، قانونی در اختر فیزیک و کیهان شناسی است که فرض می کند که جهان با سرعتی ثابت که برای تمام زمان ها ثابت است، در حال گسترش است. این اندیشه از شناخت دو پدیده به دست آمده. یکی این که: آن دسته از جرم های آسمانی که در ژرفای بیرون از کهکشان راه شیری ( کهکشان بیرونی ) هستند؛ و بیشتر آن ها بیش از ۱۰ مگا پارسک از زمین دورند٫ همگی از پدیدهُ انتقال به سرخ نشان دارند؛ این خود به معنی داشتن شتاب در دور شدن از زمین است.
دیگر اینکه اندازه گیری این شتاب دور شدن از زمین، نشان داده که برای ستارگانی که در فاصله های کمتر از چند مگا پارسک در کهکشان درونی جا دارند این شتاب متناسب با فاصلهُ آن ها از زمین است. از این دو گواه خردپذیر و دیدنی ( قابل رؤیت ) باورهای گسترش جهان؛ انبساط جهان و جهان قابل مشاهده را می توان پذیرفت. [ ۱]
در ۱۹۲۹ ( میلادی ) ادوین هابل عکس هایی که نشان می داد انتقال به سرخ کهکشان های دوردست همراه با فاصلهُ آن ها از ما به طور ثابت در حال افزایش است را منتشر کرد. این معادله بیانگر همان رفتاری است که نسبیت عام برای جهان در حال گسترش پیش بینی می کرد. قانون هابل به عنوان نخستین پایه و اساس بکارگیری روش مشاهده برای پیگیری جستارهای مربوط به گسترش جهان است و امروز این قانون به عنوان یک دلیل و مدرک برای استدلال ها در حمایت از مدل انفجار بزرگ پی در پی استفاده می شود. [ ۲] حرکتی را که جرم های آسمانی ( تنها به دلیل این گسترش ) دارند، به عنوان جریان هابل شناخته شده است. [ ۳]
قانون هابل با این معادله بیان می شود:
که در آن، D فاصلهُ یک کهکشان، و v سرعت دور شدن کهکشان به علت انبساط جهان هستی است. H0 به نام ثابت هابل شناخته می شود که سرعت گسترش هستی را نشان می دهد و در واقع یک ثابت حقیقی نیست. این ثابت ارتباط بین این که یک کهکشان چه مقدار از ما دور است و با چه سرعتی از ما دور می شود را تعیین می کند. ثابت هابل برای تشخیص اندازه و سن هستی ( زمان هابل ) به کار می رود. در سال ۲۰۰۳ مقدار ثابت هابل برابر با 4±71 کیلومتر بر ثانیه بر مگاپارسک ( km/s/Mpc ) تخمین زده شد.