فیوز

فیوز ( به انگلیسی: Fuse ) یک قطعه و وسیله ای حفاظتی است که در مدارهای الکتریکی و الکترونیکی کاربرد دارد و آن ها را در برابر افزایش غیرمجاز جریان الکتریکی محافظت می کند. اگر جریانی بیش از جریان نامی از فیوز بگذرد واکنش فیوز قطع جریان الکتریکی خواهد بود و قطع جریان، دیگر قسمت ها آسیب نخواهند دید.
در الکترونیک و مهندسی برق امروز، هزاران طرح مختلف فیوز برای ولتاژ و جریان های ویژه، ظرفیت و زمان واکنش؛ بسته به برنامهٔ کاربردی آن، طراحی و تولید شده است. این تنوع در ویژگی های زمانِ واکنش، به طراحان کمک می کند تا با انتخاب دقیق تر؛ همزمان با ارائهٔ ایمنی کافی، از انقطاع بی مورد جریان جلوگیری کنند. معمولاً برای یک مدار الکتریکی خاص، مقررات و آئین نامه های سیم کشی، حداکثر مجاز مقدار آن را تعیین می کنند. اتصال کوتاه، اضافه بار، بارهای نامتقارن یا خرابی دستگاه، دلایل اصلی عمل کردن فیوز هستند.
هرچند که فیوز از روزهای نخست مهندسی برق یک ابزار ضروری ایمنی بوده، این قطعه اولین بار توسط توماس ادیسون در سال ۱۸۹۰ میلادی ثبت اختراع شده است. [ ۱]
یک فیوز ابزار خودکاری برای قطع رسیدن نیرو به یک سیستم معیوب است که می تواند با قطع اتصال خودکار، تامین شود. این قطع کننده مدار می تواند به عنوان یک جایگزین برای فیوزها موررد استفاده قرار گیرد ولی ویژگی های متفاوت قابل توجهی با آن دارد.
در ایران، اگرچه در گویش عامیانه و به ویژه در مصارف خانگی، واژهٔ فیوز ممکن است برای اشاره به مدارشکن نیز به کار رود ( که از نظر کاربرد و عملکرد، تفاوت هایی با فیوز دارد ) ، این دو را لزوماً نباید با هم یکی دانست.
عنصر اصلی ساده ترین فیوز، نواری فلزی است که در یک محفظه غیررسانا قرار دارد. با عبور بیش از حد مجاز جریان، نوار فلزی ذوب شده و مدار الکتریکی قطع می شود.
فیوزها از نظر سرعت عملکرد به دو دسته کندکار و تندکار تقسیم می شوند.
• فیوزهای کندکار: این نوع فیوزها در برابر عبور جریان بیش از حد واکنش ملایم تری از خود نشان می دهند و برق را دیرتر قطع می کنند. با این همه واکنش این فیوزها در برابر جریان اتصال کوتاه تقریباً لحظه ای است.
• فیوزهای تندکار: این فیوزها زمان قطع کمتری نسبت به فیوزهای کندکار داشته و به همین دلیل در مصارف روشنایی استفاده می شوند.
• فیوز ذوب شونده
• فیوز مینیاتوری
• فیوز حلقوی

فیوز (آلبوم کیث اربن). «فیوز» آلبومی از کیث اربن است که در ۱۰ سپتامبر ۲۰۱۳  ( ۲۰۱۳ - 09 - ۱۰ ) منتشر شد.
این آلبوم در چارت های ، استرالیا، کانادا، آمریکا در رتبه اول قرار گرفت.

فیوز (مواد منفجره). در مواد منفجره، ابزار آتش بازی یا مهمات نظامی، فیوز بخشی از دستگاه است که فرایند انفجار را آغاز می کند. در کاربرد عمومی، از این کلمه به صورت کلی استفاده می شود. با این حال، در بررسی ریزبینانه ( به ویژه در زمینهٔ نظامی ) ، اصطلاح فیوز یک وسیله سادهٔ آغازگر انفجار را توصیف می کند، مانند سیم روی یک فشفشه یا یک دستگاه احتراق پیچیده تر که دارای اجزای مکانیکی یا الکترونیکی است، مانند فیوز مجاورتی برای گلوله توپخانه M107، فیوز مغناطیسی یا صوتی روی مین دریایی، فیوز نارنجک دار فنری، [ ۱] چاشنی مدادی یا دستگاه ضد جابجایی، استفاده می شود. [ ۲]
شواهد مستند نشان می دهند که فیوزها برای اولین بار توسط چینی های سلسلهٔ سونگ بین قرن های دهم و دوازدهم مورد استفاده قرار گرفتند. پس از اختراع باروت توسط چینی ها، آنها شروع به بهره از خواص انفجاری آن برای استفاده در فناوری نظامی کردند. تا سال ۱۰۴۴ از باروت در نارنجک های ساده، بمب ها و شعله افکن ها استفاده می کردند. [ ۳]

فیوز (fuse)
در الکتریسیته، سیم یا تسمه ای فلزی در مدار، برای قطع جریان هنگام عبور جریان اضافی. وسیله ای ایمنی است و مانع عبور جریان هایی اضافی می شود که در صورت عبور از مدار، به تجهیزات برقی آسیب می رسانند یا موجب آتش سوزی می شوند. جریانی که از فیوز عبور می کند، انرژی الکتریکی را به انرژی گرمایی تبدیل می کند و با افزایش جریان، دمای سیم یا تسمۀ فیوز نیز بیشتر و در جریانی معین ذوب می شود و مدار را قطع می کند، در نتیجه، عبور جریان متوقف می شود. دستگاه های برقی گوناگون، با توجه به جریانی که مجاز است از آن ها عبور کند، به فیوزهای متفاوت نیاز دارند. مثلاً بعضی از دستگاه ها به فیوز سیزده آمپری نیاز دارند و برخی دیگر به فیوز سه آمپری. این اصطلاح همچنین به معنای فتیلۀ مواد منفجره است. فتیله طنابی آغشته به مواد شیمیایی است که آهسته و با سرعتی از پیش تعیین شده می سوزد. از فتیله برای منفجرکردن خرج اصلی استفاده می کنند. طول فتیله باید به اندازه ای باشد که روشن کردن آن خطری دربر نداشته باشد.