فنجان چای

فنجان چای خوری فنجانی ست برای نوشیدن چای. ممکن است دسته داشته باشد یا نداشته باشد، اما معمولاً دسته کوچکی دارد که می توان با انگشت شست و یک یا دو انگشت دیگر به دست گرفت. معمولاً از مواد سرامیکی ساخته می شود و با یک نعلبکی از همان طرح سِت می شود. گاهی یک بشقاب کوچک کیک خوری هم در کنار آن قرار می گیرد. این مجموعه، به نوبه خود، ممکن است بخشی از یک سرویس چای خوری باشد و شامل قوری، تنگ شیر یا خامه، ظرف شکر و تفاله دان چای هم بشود. فنجان چای خوری معمولاً دهن گشادتر از فنجان قهوه است و ارتفاع کمتری دارد. مرسوم است فنجان چای صبحانه از فنجان مخصوص عصرانه بزرگ تر باشد.
فنجان های مرغوب معمولاً از پرسلان سفید ساخته می شوند و با طرح هایی تزئین می شوند که ممکن است با سرویس غذاخوری هماهنگی داشته باشد. بعضی مجموعه داران، به جمع آوری فنجان و نعلبکی های اعلا با طرح های منحصر به فرد علاقه مندند. [ ۱] رسم جمع کردن فنجان، بعد از جنگ جهانی اول باب شد. تولیدکنندگان فنجان، شروع به طراحی و تولید فنجان و نعلبکی هایی کردند که به کار سوغاتی و هدیه دادن می آمدند یا یادآور مناسبتی خاص بودند. [ ۲] این مجموعه داران ممکن است قاشق چای خوری نقره با دسته میناکاری شده را نیز با تمی مشابه به مجموعه خود اضافه کنند.
فنجان از بخش کاسه ای و دسته تشکیل شده است. بخش کاسه ای آن، ممکن است ۱۵ شکل مختلف داشته باشد: لبه بعضی فنجان ها کنگره دار است، بعضی صاف. بدنه فنجان ممکن است چین خوردگی هایی به شکل پلیسه داشته باشد، یا چند تَرًک باشد، یا کاملاً گرد و صاف باشد. دسته فنجان هم در اشکال مختلفی به هم می رسد: زاویه دار، به شکل حرف D، به شکل علامت سؤال، حلقه ای و تاب دار. طرح و نقش روی فنجان بسیار متنوع است، از گل و میوه گرفته تا نقاشی حیوانات، طرح های سیلوئت، زوج های ویکتوریایی و … گاهی داخل فنجان هم با طرح و نقش هایی تزیین می شود. [ ۲]
اولین فنجان های کوچکی که مخصوص نوشیدن چای بودند، اولین بار در قرن هفدهم از بندر ایماری در ژاپن یا از بندر کانتون در چین[ ۲] به اروپا وارد شد. [ ۳] فنجان های چای خوری در خاور دور دسته نداشتند و به آنها کاسه چای خوری می گفتند، [ ۴] اولین نمونه های اروپایی، که به تقلید از آنها در میسن ساخته شد هم بدون دسته بود. در آغاز قرن نوزدهم فنجان های استوانه ای دسته دار رواج یافت و جایگزین فنجان های کاسه ای شکل شد.