فریاد

مردمان را به بیداری و نیایش و کارو کوشش فرا می خواند. چون پروردش خروش بر می آورد در پارسی نام او را خروس گذاشته اند. در وندیداد ( فر 18 ) از پروردش یا خروس مرغ ورجاوند ایزدی و گماشته ایزد سروش بر روی زمین و خویشکاری او در بیداری مردمان در سپیده دمان و ناچیز کردن پتیارگی بوشاسپ دیو که مردمان را به خواب نابهنگام و بیکاری و تنبلی می خواند , سخن به میان آمده. پروردش نزد ایرانیان مرغی ایزدی و ورجاوند بوده و از این رو خوردن گوشت او را روا نمی داشته اند. فرانسوی ها در بازی فوتبال روی پیراهن خود یک نگاره از خروس دارند و بر این باورند که شانس می آورد. در کودکی هنگامیکه از پدر بزرگ یا مادر بزرگ می پرسیدیم: خروس از کجا می داند که بامداد دمیده شده و با بانگ بلند خود آنرا گزارش می دهد؟ آنها با جواب ساده می گفتند که فرشته ایی او را بیدار می کند و به او می گوید او هم آواز می خواند. من برای اینکه چیزهایی را بدانم در دانشگاه آلمان که ترمی نیست و دوره نیم ساله است که آنرا به آلمانی Semester می گویند دوره هایی را همزمان با درس های خودم گذراندم تا چیزهای تازه ایی را از روی کنجکاوی یاد بگیرم. پرنده گان مانند ما آدمها مدت دراز تا 8 سایه ( ساعت ) نمی خوابند . آنها خواب کوتاه ده تا پانزده دمی ( دقیقه ) ای دارند. ساختمان بینایی آنها هم به گونه ایی است که پرتو های مادون سرخ را می بینند و هنگامیکه کمی روشنایی بدمد و آنها از خواب کوتاه بر خیزند و آنرا ببیند با آواز آنرا گزارش می دهند. در آلمان سدای خروس از 10 شب تا 7 بامداد شنیده نمی شود و کسانیکه این مرغ خانگی را دارند آنرا در چهار دیواری می گذارند که سدا را ایزوله کرده اند و به بیرون نمی رود. در روستا چرا می شود بانگ این پرنده را شنید. اگر در آلمان یک تن سدای این مرغ را کنترل نکند, همسایه ها شکایت می نویسند و کار به دادگاه می کشد. به این یاد که بانگ خروس همسایه نمی گذارد ما بخوابیم. جانداران دیگر مانند شیر پس از یک شکار پیروز مندانه و سیر شدن شکم تا دوازده سایه ( ساعت ) می خوابند. یک آهو بیش از دو سایه نمی تواند بخوابد چون خوراک او گیاهی و کم کالری است و دیگر اینکه باید بیدار و هوشیار باشد که خوراک جانوران شکاری نشود. پرندگان در هنگام خواب مانند ما آدمها مغز و Immune - System آنها آکتیو است و خوابهای خوش یا بد می بینند.

( ( همی بر خروشید و فریاد خواند
جهان را سراسر سوی داد خواند ) )
( نامه ی باستان ، جلد اول ، میر جلال الدین کزازی ، 1385، ص 303. )
در جای دیگر می نویسد: ( ( فریاد در پهلوی فْرَیات frayāt بوده است، بن اکنون از فریاتیتن frayātītan. معنای نخستین و گوهرین "فریاد" در پهلوی و دری کهن، کمک و یاری است که در آمیغهایی چون" فریاد خواستن" و به "فریاد رسیدن" هنوز کاربرد دارد. ) ) ( همان ص۴۴۵ )