فرقه فطحیه

[ویکی فقه] نیمه اول قرن دوم از نظر ظهور فرق و مذاهب گوناگون در دامن امت اسلامی بسیار گسترده می نماید. از طرفی اهل سنت به مکاتب معتزلی در برابر مکتب اهل حدیث گرایش نشان دادند. اما مذهب تشیع به رهبری امامان معصوم (علیهم السّلام) به راه خود ادامه می داد و در این راه با فرق انحرافی و خرافی و غلات مبارزه می کردند. این استمرار با شهادت امام صادق (علیه السّلام) دچار بحران شد و عده ای عجولانه به فرقه سازی درون امامیه دست زدند و عبدالله فرزند امام صادق (علیه السّلام) را جانشین آن حضرت دانستند. این فرقه به امامت عبدالله که ملقب به افطح بود معروف به فطحیه یا افطحیه شدند. فَطَحیّه، به قائلان به امامت عبدالله افطح گفته می شود. در این نوشتار به بررسی این فرقه می پردازیم.
فطحیّه فرقه ای از شیعه به معنای عامّ اند (معتقدان به خلافت بلافصل حضرت علی (علیه السّلام) که معتقد بودند امامت پس از امام صادق (علیه السّلام) به فرزندش عبدالله افطح منتقل شده است نه موسی بن جعفر (علیهماالسلام).
شهادت امام صادق
با شهادت امام صادق (علیه السّلام) در سال ۱۴۸، پیروان مکتب امامیه به دنبال جانشین آنحضرت بودند. زیرا می دانستند که امامت و جانشینی از پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله وسلّم) مخصوص امیرالمومنین علی (علیه السّلام) و یازده فرزند از آن حضرت است.
فضای سیاسی
شرائط اجتماعی و فضای سیاسی در آن زمان با حکومت جائرانه منصور دوانقی بگونه ای بود که امام موسی بن جعفر (علیه السّلام) نمی توانست بدون ملاحظات سیاسی امامت خویش را آشکار کند. بلکه فشار سیاسی مانع از وصیت علنی و آشکار امام صادق (علیه السّلام) به امامت فرزندش موسی بن جعفر (علیهماالسّلام) شد. همین فضای سیاسی باعث شد تا عده ای در تطبیق امامت به خطا بروند.
فرزند بزرگ امام صادق
...