فردوس

این تخمین و گمانه زنی ممکن است مسیر اندیشه یا فکر و خیال و تصور آئینی، دینی، مذهبی، فلسفی و عرفانی ما ایرانیان امروز و فردا را دوباره بسوی نبرد بی امان بین دو قلو های زائیده شده از مادر زمان یکی اهورامزدا سمبل نور و روشنائی و دیگری اهریمن سیاه چرده و کثیف نماد بی نوری و تاریکی و یا مبارزه طولانی مدت روشنائی و ظلمت یا تاریکی از دیدگاه مانی پیامبر نقاش منحرف نماید.
از دیدگاه کیهان شناسان و منجمین یا ستاره و یا اختر شناسان خمیر مایه ساختاری این دنیا حدود پنج درصد از انرژی و جرم معمولی و حدود نوَد درصد از انرژی و جرم تاریک تشکیل گردیده ( یا آفریده شده ) .
اما آن نور تاریک از دیدگاه خردمندان فراباستان با این انرژی و جرم تاریک از دیدگاه علم امروز یکی نبوده و نمی باشند، زیرا این انرژی و جرم علارغم ( یا علیرغم؟ ) تاریک بودنش به بخش نور روشن تعلق دارد، یعنی به دنیای ظهور و پیدایش یافته یا دنیای پدیدار شده و نه دنیای غیبی یا پدیدار نشده یعنی عالم برزخ و آنهم نه عالم میانی برزخ از دیدگاه حکیم و حکمت قرآنی که حائل بین دنیا و آخرت پنداشته شده و میشود با باغچه های بهشتی و گودال های جهنمی و هردو سکونت گاه های موقتی، اولی جای موئمنین و دومی جای کفار.
به زبان ساده و خودمانی میتوان گفت که منظور آن خردمندان گمنام ( شاید فرا زمینی های حقیقی از قبیل حاملین فَر ایزدی، خضر موسائی، گابریئل ماریائی یا مریمی و جبرئیل محمّدی، البته از دیدگاه طرفداران فضا نوردی ماقبل تاریخ یا پِری آستروناوتیک ) از موجود بودن دو نوع نور ؛ یکی روشن و دیگری تاریک این حقیقت بوده باشد که خدای حقیقی و واقعی ( هم فیزیکی و هم متافیزیکی ، هم ماورائی و هم مادونی، هم زمانی و مکانی و هم بیزمانی و بیمکانی ، هم شهودی و هم غیبی، هم علتی و هم معلولی، هم ملکی و هم ملکوتی، هم واجب الوجودی و هم ممکن الوجودی، هم هیولی اولی، وسطی و هم آخری، اول، وسط، آخر، درون و بیرون همه چیز و همه کس با فرموالبندی کلامی قرآن به شکل هوالاول ، هوالوسط، هو الآخر ، هوالظاهر و الباطن ) در لحظه جاودانه حال بطور موازی و همزمان از نوع حاکمیت و فرمانروائی برخوردار است؛ یکی تحت تابش نور روشن زیر لوا، بیرق یا پرچم تولد ( هم بهشتی و هم جهنمی و هردو نسبی از قبیل صلح و سلامتی و ثروت و. . . از یکطرف و جنگ و بیماری و فقر و . . . از طرف دیگر ) و دیگری تحت تابش نور تاریک ( مشکی مشکی یا سیاه سیاه ) تحت لوا، پرچم، عَلَم و کُتَل سنگین مرگ در نهایت کمال ایده آل خوبی و زیبایی، اعتدال و نظم و هماهنگی با کمیت و کیفیت بهشت برین و آنهم نه تا وقت رسیدن به معاد و برپائی قیامت کبری و فصل برداشت محصول در آخرت بر اساس تصویر آسمانی - وحیانی - قرآنی در قالب سه کلمه به شکل《دنیا - برزخ - آخرت》که با کمال احترام حضور حضرات شیوخ، یک راه بسیار کوتاه و میان بُر بیش نبوده و نمی باشد، بلکه در طول این سفر بسیار طولانی و دایره وار دنیوی، مقطعی، نزولی و صعودی محتوای کیهان یا جهان بین دو بهشت برین متوالی و تا پایان آن هر بار تا بسته شدن مجدد نطفه در رحم مادر و بیداری و تولد دوباره ( همیشه حدود نُه ماه بعد ) در این دنیا و در بطن و بهمراه آن در مداری برتر و کمال یافته تر از قبل.
مشاهده و تجربه عشق و زندگی رویائی بهمراه توانائی و دانائی و هنرمندی و هوشمندی و دانش کامل با کمیت و کیفیت بهشت برین در طی حالت برزخ و تحت حاکمیت و فرمانروائی نور تاریک مرگ بطور مطلق مستقل از کلیه پندارها و گفتار ها و رفتار ها یا اعمال نیک و بد دنیوی و بدون کوچکترین تبعیض و استثنائی بین افراد انسانی صورت می پذیرد و خواهد پذیرفت.
در لحظه بسته شدن نطفه تثلیثی مادی - روانی - روحی هر فرد انسانی ( منجمله نباتی و حیوانی ) در رحم مادر و در بستر امن و ساکن و پیوسته و فراگیر زندگی بخش جان خدای حقیقی و واقعی، نفس مجرد یا من وی از خواب سنگین و ژرف و شیرین بیدار میگردد و نه اینکه برای اولین بار در این دنیا از پیوند و ترکیب نیمی از منِ پدر و نیمی از منِ مادر آفریده شود. من های والدین انسانی و فرزندان آنان در آفرینش اولیه یا مبدئی همین واقعیت و طبیعت در نهایت کمال ایده آل خوبی و زیبایی، اعتدال و نظم و هماهنگی با کمیت و کیفیت بهشت برین بطور مطلق همزمان و همسن و در یک سن معتدل ملکوتی یا آسمانی ( به احتمال قریب به یقین در سن چهل سالگی ) و هرکدام بصورت زوجی ( زن و مرد خودی ) در نهایت کمال ایده آل خوبی و زیبایی، توانائی و دانائی و هنرمندی و هوشمندی و دانش کامل با کمیت و کیفیت بهشت برین آفریده شده و از عشق و زندگی جاودانه برخوردار گردیده اند و از آن لحظه به بعد و بسوی آینده، جاودانه همسن باقی خواهند ماند، هم در طی زندگی کوتاه مدت دنیوی تحت تابش نور روشن تولد و هم در طی زندگی رویائی و بسیار طولانی برزخی تحت تابش نور تاریک مرگ و هم در طی زندگی بسیار طولانی در حالت بهشت برین تحت تابش نور روشن آفرینش مجدد بهمان سان آفرینش سرمدی، مبدئی، ازلی و ابدی یا اولیه تا آغاز سفر مقطعی بعدی . در پایان این سفر مقطعی پس از وقوع آخرین مهبانگ عوالم یا دنیا های هفتگانه به شکل آسمان ها و زمین های هفتگانه و هر آنچه بین آنهاست بطور همزمان و در یک لحظه بسیار کوتاه زمانی زیر سقف یک آسمان و روی یک کره زمین بسیار بزرگ در مرکز آن، از نو آفریده میشوند و بطور مطلق از هر لحاظ برابر، مساوی و یکسان با همان آفرینش اولیه و لذا هیچ فرد انسانی و هیچ موجود نباتی و حیوانی از گور یا قبر بر انگیخته نخواهد شد.
برای هدایت کلنجار بر سر ریشه و اصل الفاظ، کلمات، واژ ها، مقولات و مفاهیم به مسیر نیک و درست، شاید مفید و ثمر بخش و راه گشا باشد بدانیم که دو داستان مبدئی و بنیادی ادیان ابراهیمی ( یهودیت و مسیحیت و اسلام ) یکی آفرینش شش روزه جهان و دیگری خلق بابا آدم و ننه حوای حضرات موسا و ایسا و محمَد، دو افسانه خیالی - اوهامی بیش نبوده و نمی باشند، به این معنا که محتوای آن دو داستان از طرف خدای حقیقی و واقعی و به امر و خواست وی و از آسمان نازل نشده و در قالب وحی به گوش سر و دل سرایندگان ( اول موسی و سپس محمّد ) ابلاغ نگردیده، طنین نیفکنده، نجوا و زمزمه نشده.
بسی رنج برد در آن سال 30 ( احتمالا به تعداد روز ها و شب های یک ماه در آن عصر و دوران طلائی ) حکیم و حماسه سرای بزرگ توسی ابوالقاسم فردوسی / که به گفته ی خود عجم را چنان زنده و بیدار کرد بدان پارسی تا هزار سال بعد سرش گردد چنین خم به امر والی فقیه و وی را چوب رو سری و عصای زیر دستی/
به قول حکیم عمر خیام که یاد نام مبارک و تقویم جلالی و مثلث اعداد و حکمت کَون و مکان و رباعیاتش در خاطره های انسانی و در حافظه تاریخ زنده باد:
سر انجام کار بین که این والی، ولی، خلیفه، امیر، سلطان، شاه ۳۰ مرغان و یا شاهنشاه فقیهان با خال هندو بر پیشانی و انگشتر طلائی با نگین یاقوتی نشانی از مهر سرخ آریایی بر انگشت و تسبیح ذکر شاه مقصودی در دست، نیمه پارسی زبان نیمه عربی لسان که عمرش انشالله اندی چند دراز بادا، گُل آسا شبی یا روزی از این خاک برآمده و روزی یا شبی دیگر برروی این خاک قدم رنجه خواهد فرمود و بی عصا و تسبیح و سجاده و عمامه و عبا دران فَرو رود و به آن تبدیل گردد یا شود /.

فردوس که تا ۱۳۰۸، تون نامیده می شده، امروزه به خاطر انار و زعفران مرغوبش شناخته شده است.
حسن پیرنیا، در کتاب تاریخ ایران باستان، به اولین اشاره های تاریخی به منطقه ای که تون ( فردوس ) در آن واقع است می پردازد و می گوید: «از منطقه ای که تون در آن واقع شده است، در کتیبه داریوش با عنوان استاگارتیه یاد شده که نویسندگان قدیم ساکارتیا ضبط کرده اند. » این منطقه ابتدا زیر نفوذ مادها بوده و پس از عصر سلوکیان هم از طرف جنوب سرزمین پارت را محدود می کرده و جز قسمت تون و طبس، بقیه نواحی آن کویر خشک و بی آب و علف بوده است. هردوت، مردمان این ناحیه را طایفه ای از پارسی ها می داند و می گوید که به زبان پارسی سخن می گفتند و از راه شکار گورخر و غزال روزگار می گذراندند. محوطهٔ تاریخی شهر تون ( فردوس امروزی ) ، قدمتی مربوط به دوران اشکانیان دارد.
بررسی های باستان شناسی و وجود محوطه ها و تپه های باستانی، رونق این ناحیه را تا پیش از اسلام به خصوص در عصر تاریخی به اثبات رسانده است. قدیمی ترین آثار یافت شده در شهرستان فردوس توسط باستان شناسان میراث فرهنگی خراسان، مربوط به هزاره سوم پیش از میلاد است و از آن پس آثاری از هزاره اول، دوران ساسانیان و دوره های مختلف اسلامی یافت شده اند که تداوم حیات طولانی در این شهر را نشان می دهد.
این شهر تا سال ۱۳۰۸ خورشیدی، تون نام داشته و در متون قدیمی اغلب به نام بلده طیبه تون و در مکاتبات دوره صفویه، به نام دارالمؤمنین تون نامیده شده است. نخستین کتاب موجود که از تون نام برده، اشکال العالم جیهانی متعلق به قرن چهارم هجری است که از تون به عنوان شهری آباد و بزرگ یاد کرده است. از آن به بعد نام تون به مناسبت های مختلف در متون و سفرنامه ها دیده شده و اغلب از آن به عنوان شهری بزرگ و آباد نام برده شده است. دلایل و شواهد تاریخی نشان می دهد که در گذشته های دور که تون اهمیت و اعتباری تاریخی و جمعیتی داشته، به ویژه تا دوران اقتدار اسماعیلیه و حتی سده های پس از آن، به ولایت قهستان تعلق داشته است. ایالت تون یکی از مناطق قهستان بوده که بعد از الموت، دومین مرکز مهم فرقه اسماعیلیه بوده و تا حمله مغول دوام داشته است. آثار به جا مانده از دژهای آن دوران، مانند کوه قلعه فردوس و قلعه دختر اکنون نیز قابل مشاهده اند.