فراحفره زایی ( به انگلیسی: Supercavitation ) گونه ای از حفره زایی می باشد که در آن کاهش شدید فشار باعث تبخیر موضعی مایع و ایجاد حباب هایی به منظور احاطهٔ جسمی که درون مایع در حال حرکت است می شود. حباب های احاطه گر جسم متحرک درون مایع سبب کاهش شدید اصطکاک مایع با سطح شی متحرک می شوند و در نتیجه جسم را قادر می سازند تا با سرعت بسیار زیادی درون مایع حرکت نماید. استفاده های کنونی از فراحفره زایی محدود هستند و شامل مواردی چون اژدر های پر سرعت، پروانه های کشتی و زیردریایی ها می شوند. در عمل، فراحفره زایی می تواند در مورد کل بدنهٔ وسیله نقلیه درون مایع مورد استفاده قرار گیرد و وسیله نقلیه درون مایع را قادر سازد تا با سرعت بسیار زیادی حرکت نماید. نمونه ای از فراحفره زایی در طبیعت توسط میگوی آخوندکی به هنگامی که این جانور قصد حرکت سریع برای شکار طعمه خویش را دارد مورد استفاده قرار می گیرد.
حُفره زایی ( نام های دیگر: حفره سازی، خلاءزایی، کاویتاسیون ) پدیده ای است که در آن کاهش فشار باعث تبخیر موضعی مایع و ایجاد حباب هایی شود. این پدیده در پروانهٔ کشتی ها، اژدرها و پمپ های سانتریفیوژ رخ می دهد. در این پدیده که معمولاً در مایعات با حرکت متلاطم به دلیل اختلاف فشار در مایع رخ می هد، فشار موضعی کم تر از فشار بخار مایع می شود. این امر باعث می شود تا مثلاً آب که در شرایط متعارف در ۱۰۰ درجه سانتیگراد شکل گازی پیدا می کند در دماهایی پایین تر زودتر به صورت گاز درآید.
نخستین استفاده ها از فراحفره زایی در اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی و به منظور ساخت اژدرهای پرسرعت صورت پذیرفت. نخستین پروژه در این زمینه تندوزه ( به روسی: Шквал ) نام داشت. از سال های ۱۹۷۲ تا ۱۹۷۷ در حدود ۳۰۰ آزمایش انجام گشت که ۹۵ درصد آن ها در دریاچه ایسیک کول صورت پذیرفت و حاصل این آزمایش ها اژدری به نام تندوزه یا وی آ - ۱۱۱ اشکفال ( به انگلیسی: VA - 111 Shkval ) بود. وی آ - ۱۱۱ اشکفال یک اژدر ۵۳۳ میلی متری بود و ۲۷۰۰ کیلوگرم وزن داشت که ۲۱۰ کیلوگرم آن را کلاهک جنگی آن تشکیل می داد. موتور راکتی این اژدر از سوخت مایع استفاده می کرد. دو تن از وزن اژدر را مخرن سوخت تشکیل می داد که شامل ۱۵۰۰ کیلو هیدروژن پروکسید و ۵۰۰ کیلو نفت سفید بود. سرعت این اژدر ۸٫۲ متری هنگام شلیک ۹۳ کیلومتر بر ساعت بود که در طول مسیر به بیش از ۳۷۰ کیلومتر نیز می رسید. برد عملیاتی مدل های جدید اشکفال به ۱۱ تا ۱۵ کیلومتر می رسد اما مدل های قدیمی فقط تا ۷ کیلومتر برد داشتند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفحُفره زایی ( نام های دیگر: حفره سازی، خلاءزایی، کاویتاسیون ) پدیده ای است که در آن کاهش فشار باعث تبخیر موضعی مایع و ایجاد حباب هایی شود. این پدیده در پروانهٔ کشتی ها، اژدرها و پمپ های سانتریفیوژ رخ می دهد. در این پدیده که معمولاً در مایعات با حرکت متلاطم به دلیل اختلاف فشار در مایع رخ می هد، فشار موضعی کم تر از فشار بخار مایع می شود. این امر باعث می شود تا مثلاً آب که در شرایط متعارف در ۱۰۰ درجه سانتیگراد شکل گازی پیدا می کند در دماهایی پایین تر زودتر به صورت گاز درآید.
نخستین استفاده ها از فراحفره زایی در اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی و به منظور ساخت اژدرهای پرسرعت صورت پذیرفت. نخستین پروژه در این زمینه تندوزه ( به روسی: Шквал ) نام داشت. از سال های ۱۹۷۲ تا ۱۹۷۷ در حدود ۳۰۰ آزمایش انجام گشت که ۹۵ درصد آن ها در دریاچه ایسیک کول صورت پذیرفت و حاصل این آزمایش ها اژدری به نام تندوزه یا وی آ - ۱۱۱ اشکفال ( به انگلیسی: VA - 111 Shkval ) بود. وی آ - ۱۱۱ اشکفال یک اژدر ۵۳۳ میلی متری بود و ۲۷۰۰ کیلوگرم وزن داشت که ۲۱۰ کیلوگرم آن را کلاهک جنگی آن تشکیل می داد. موتور راکتی این اژدر از سوخت مایع استفاده می کرد. دو تن از وزن اژدر را مخرن سوخت تشکیل می داد که شامل ۱۵۰۰ کیلو هیدروژن پروکسید و ۵۰۰ کیلو نفت سفید بود. سرعت این اژدر ۸٫۲ متری هنگام شلیک ۹۳ کیلومتر بر ساعت بود که در طول مسیر به بیش از ۳۷۰ کیلومتر نیز می رسید. برد عملیاتی مدل های جدید اشکفال به ۱۱ تا ۱۵ کیلومتر می رسد اما مدل های قدیمی فقط تا ۷ کیلومتر برد داشتند.
wiki: فراحفره زایی