فال حافظ

[ویکی فقه] فال زدن و مشورت خواستن از کتاب های مورد احترام و علاقه عامه، چون کتاب های دینی و دیوان شاعران، سنّتی دیرینه است.
در قلمرو زبان فارسی (ایران فرهنگی)، غیر از قرآن که با آن استخاره می کنند، برای فال زدن بیش از هر کتاب دیگری، از دیوان حافظ استفاده می شود. در خود دیوان حافظ نیز بارها به اصطلاحِ فال زدن اشاره شده است.
تاریخچه
ظاهراً فال گرفتن از دیوان حافظ، از مدت کوتاهی پس از درگذشت او رایج شده است (بنا بر قولی، شروع تفأل به دیوان حافظ، به ماجرای امتناع عده ای از نماز گزاردن بر جنازه او باز می گردد ). از حدود هفتاد سال پس از درگذشت حافظ، گزارش هایی از فال زدن به دیوان او در متون رسمی تاریخی آمده است. از دوره صفویه به بعد، درباره تفأل به دیوان حافظ، حکایت های بسیار و بعضآ شگفت آوری پیوسته نقل می شده است که برخی از آن ها سخت مشهورند. حسین کفوی در اواخر قرن دهم، قریب به ۱۴۰ حکایت از این دست را در کتابی به ترکی گرد آورد و نویسندگان دیگر ترک، شرح هایی نیز بر آن ها نگاشتند. در رساله لطیفه غیبی اثر محمد بن محمد دارابی، از معاصران شاه عباس دوم صفوی، نیز حکایاتی از این دست آمده است.
باور عامیانه
باور عامیانه ایرانیان بر آن بود که حافظ از نیت و نیاز همگان خبر دارد و از همین روست که او را لسان الغیب خوانده اند.
در عصر حاضر
...

رجوع شود به:فالگیری