غنا

[ویکی شیعه] غَنا کشوری در غرب آفریقا است. در گذشته نام این کشور ساحل طلا بود ولی پس از استقلال در ۶ مارس ۱۹۵۷ نام آن به غنا تغییر یافت. کمتر از نیمی از جمعیت غنا مسلمان هستند. جمعیت شیعیان در این کشور بین ۴۰۰ هزار تا یک میلیون نفر برآورد شده است.
کشور غنا در غرب قاره آفریقا قرار دارد. این کشور از شرق با توگو و از غرب با ساحل عاج همسایه است و از شمال به بورکینافاسو و از جنوب به اقیانوس اطلس منتهی می شود و ۲۳۸،۵۳۵ کیلومتر مربع وسعت دارد. غنا، کشوری نیمه کوهستانی است و آب و هوای آن، گرم و مرطوب و پرباران است و از جمله مهم ترین رودهای آن می توان به ولتا و شاخه های تای سیاه و ولتای سفید اشاره نمود. جنگل ها در آن وسعت زیادی دارند و عمدتاً در نواحی جنوبی واقع شده اند.

[ویکی فقه] غنا ( آواز). عنوان غنا یا موسیقی در قرآن به چشم نمی خورد چنانکه عنوان غنا در احادیث و روایات، فراوان به چشم می خورد.
غناء به مد و کسر غین بر وزن کتاب یعنی صوت.
یا صوتی که ایجاد طرب نماید «الغناء من الصوت ماطرب به».

معنای اصطلاحی غناء
و اما در نظر فقهاء تعریف ذیل مشهور می باشد: «الغناء هو مد الصوت المشتمل علی الترجیع المطرب» یعنی غناء کشیدن یا کشش آوازی است که طرب انگیز و مشتمل بر ترجیع باشد.

← منظور از طرب و ترجیع
بالجمله برخی آن را به نظر عرف موکول نموده و گفته اند: آنچه در نظر عرف غناء محسوب گردد حرام است هر چند طرب انگیز نباشد.

← نظر فقهای امامیه
...

[ویکی فقه] غنا (ابهام زدایی).
...

[ویکی شیعه] غنا (ابهام زدایی). غنا، ممکن است به یکی از موارد ذیل اشاره داشته باشد:

[ویکی فقه] غنا (توانگری). غِنا یعنی توانگری و در مقابل فقر است.
غنا به کسر «غ» و «الف» مقصور در لغت به معنای بی نیازی و ثروت آمده است. معنای اصطلاحی آن به قول مشهور، عبارت است از توانایی مالی در تأمین هزینه زندگی خود و اعضای خانواده در طول سال. بنابر این، از نظر شرع بر فاقد چنین توانایی ای «غنی» صادق نیست؛ بلکه فقیر محسوب می گردد. البته توانایی مالی اعم است از اینکه شخص، مقدار هزینه یک سال را یکجا داشته باشد یا آنکه دارای شغل و کسبی درخور شأن خود باشد که بتواند با آن زندگی خود و خانواده اش رادر طول سال تأمین نماید.
احکام مرتبط
از احکام عنوان یاد شده در بابهای زکات، خمس ، حج ، جهاد ، صدقات ، نکاح ، کفارات و دیات سخن گفته اند.
در زکات
از شرایط مستحق زکات جز موارد استثنا شده فقر است؛ از این رو، برای غنی، گرفتن زکات جایز نیست. دادن زکات به فقیر تا حدی که از فقر خارج و غنی گردد، جایز است. همچنین به قول مشهور، دادن زکات به وی بیش از مقدار غنا (هزینه سال) نیز به صورت دفعی و نه تدریجی جایز می باشد. چنانچه به کسی به گمان اینکه فقیر است زکات بدهد و سپس معلوم شود که غنی بوده است، در صورت بقای عین آن نزد گیرنده، باید برگردانده شود و در صورت تلف، مثل یا قیمت آن از وی گرفته می شود، به شرط آنکه گیرنده به زکات بودن مال دریافتی عالم باشد؛ اما اگر جاهل به آن بوده است، به قول برخی، ضمانی متوجه وی نیست. از برخی نقل شده که در صورت جهل گیرنده به زکات بودن آن، گرفتن مال از او حتی در صورت بقای عین جایز نیست. برخی در فرض جهل تفصیل داده و گفته اند: چنانچه زکات دهنده، مال را به عنوان هدیه داده باشد، ضمانی متوجه گیرنده نیست. در غیر این صورت، او ضامن است؛ خواه زکات دهنده به زکات بودن آن تصریح کرده، اما گیرنده بدان توجه نکرده باشد یا آنکه به اجمال گذاشته باشد. در صورت تلف عین و عدم امکان گرفتن مثل یا قیمت آن از گیرنده، آیا پرداخت کننده ضامن است و باید یک بار دیگر زکات بدهد یا ضامن نیست، مگر آنکه در بررسی و تفحص لازم از حال گیرنده کوتاهی کرده باشد؟ مسئله اختلافی است. برخی گفته اند: اگر پرداخت کننده مالک باشد، در صورت کوتاهی در بررسی و فحص لازم از حال گیرنده، ضامن است؛ اما اگر امام یا نایب او باشد، ضمانی متوجه او نیست. پرداخت زکات فطره بر غنی واجب است.
در خمس
...

غَنا ( به انگلیسی: Ghana ) ( تلفظ: i /ˈɡɑːnə/ ) با نام رسمی جمهوری غنا کشوری در غرب آفریقا است. [ ۹] این کشور از جنوب به خلیج گینه و اقیانوس اطلس نزدیک است و با ساحل عاج در غرب، بورکینافاسو در شمال، و توگو در شرق مرز مشترک دارد. [ ۱۰] غنا مساحتی بالغ بر ۲۳۸٬۵۳۵ کیلومتر مربع ( ۹۲٬۰۹۹ مایل مربع ) دارد که زیست بومهای متنوعی را در بَر می گیرد که از ساوان های ساحلی تا جنگل های بارانی استوایی را شامل می شود. با بیش از ۳۱ میلیون نفر، غنا پس از نیجریه دومین کشور پرجمعیت در غرب آفریقا است. [ ۱۱] پایتخت و بزرگ ترین شهر این کشور آکرا است. شهرهای بزرگ دیگر عبارتند از کوماسی، تامالی و سکوندی - تاکورادی.
اولین حکومت در غنای کنونی دولت بونو در سدهٔ یازدهم میلادی بود. [ ۱۲] پادشاهی ها و امپراتوری های متعددی در طول قرن ها پدید آمدند که قدرتمندترین آنها پادشاهی دگبون در شمال[ ۱۳] و امپراتوری آشانتی در جنوب بودند. [ ۱۴] در آغاز سدهٔ پانزدهم، امپراتوری پرتغال، و به دنبال آن بسیاری از قدرت های اروپایی دیگر، برای کسب حق تجارت در این منطقه با یکدیگر درگیر بودند، تا اینکه بریتانیا در نهایت کنترل ساحل را در اواخر سدهٔ نوزدهم به دست آورد. به دنبال بیش از یک قرن استعمار، مرزهای فعلی غنا شکل گرفت و چهار قلمرو مستعمرهٔ بریتانیا را در بر می گرفت: ساحل طلا، آشانتی، قلمروهای شمالی و توگولند بریتانیا. این مستعمره ها در ۶ مارس ۱۹۵۷ به عنوان یک قلمروی مستقل امپراتوری بریتانیا در اتحادیهٔ کشورهای مشترک المنافع متحد شدند و به اولین مستعمره در آفریقای سیاه تبدیل شدند که به حاکمیت مستقل دست یافتند. [ ۱۵] [ ۱۶] [ ۱۷] غنا متعاقباً بر استعمارزدایی و جنبش پان آفریقا تأثیرگذار شد. [ ۱۸]
با ورود پرتغالی ها در سده پانزدهم و نفوذ استعماری آنان و سایر اروپائیان، این ممالک از هم پاشیده شد و توسط آن ها تجارت برده و طلا رونق یافت. غنا در عهد استعمار به ساحل طلا مشهور بود. پس از پرتغالی ها، بریتانیایی ها آغاز به دست اندازی و تأسیس پایگاه های بازرگانی دیگری درغنا نمودند و رفته رفته شهرهائی در پیرامون آن ها ایجاد شد. در سال ۱۸۷۴ میلادی، بریتانیا مستعمره فرمان گذار ساحل طلا را تأسیس کرد و پس از ستیزهای طولانی، پادشاهی آشانتی و سرزمین های شمالی واقع در شمال آشانتی را نیز تحت الحمایه خود اعلام کرد. پس از جنگ جهانی اول، بخشی از توگولند آلمان که به قیمومیت بریتانیا داده شده بود، از لحاظ اداری ضمیمه ساحل طلا گردید.

غَنا (Ghana)
طاق استقلال، آکرا، طاق استقلال، آکرا، موقعیت. کشور غنا (ساحل طلای پیشین) در افریقای غربی و در کرانۀ شمالی خلیج گینه جای دارد. از شمال غربی و شمال به کشور بورکینا فاسو، از شرق به جمهوری توگو، از جنوب به اقیانوس اطلس (خلیج گینه)، و از غرب به کشور ساحل عاج محدود است. ۲۳۸,۵۳۵ کیلومتر مربع مساحت دارد و پایتخت آن شهر آکرا است.سیمای طبیعی. کشور غنا سرزمین نسبتاً همواری است که رودخانه های ولتای سفید و ولتای سیاه از شمال به جنوبِ آن جریان دارند. رود ولتای سیاه مرز کشور بورکینا فاسو و بخشی از مرز کشور ساحل عاج را تشکیل می دهد و در دریاچۀ سد آکوسومبو به رودخانۀ ولتای سفید می پیوندد. رودخانۀ بزرگ ولتای سفید که از ارتفاعات بورکینا فاسو سرچشمه می گیرد، نواحی مرکزی غنا را درمی نوردد و پس از پیوستن به رودخانۀ ولتای سیاه و عبور از سد آکوسومبو در ساحل جنوب شرقی کشور غنا به خلیج گینه می ریزد. اراضی جنوبی غنا نسبتاً پست و باتلاقی است و از جنگل های انبوهی پوشیده شده که بعضاً جنگل زدایی شده و به کشت کاکائو، قهوه، موز، و نخل اختصاص یافته است. مرزهای شرقی را کوه های کم ارتفاعی فراگرفته است که بلندترین قلّۀ آن با نام آفاجوتو، با ارتفاع ۸۸۵ متر، مرتفع ترین نقطۀ کشور غنا است. نواحی شمالی را علفزارهای پهناوری فراگرفته که در غرب از تراکم آن کاسته می شود و از سویی در تهدید بیابان زایی قرار دارد. اقلیم این کشور گرم و مرطوب است و دمای آن در ماه های بهمن تا فروردین به حداکثر می رسد و نسیم دریا، شدت آن را در جلگه های ساحلی تعدیل می کند. به سبب بارش باران های تابستانی که بین ۲هزار میلی متر در جنوب تا ۱,۲۵۰ میلی متر در شمال متغیر است، این سرزمین پرآب و علف است و رودخانه های این کشور و نیز دریاچۀ عظیم سد آکوسومبو زیستگاه تمساح های غول پیکر، اسب آبی، و گاو دریایی است و تنوع و فراوانی حیات وحش ازجمله شیر، ببر، پلنگ، کفتار، فیل، و بز کوهی از ویژگی های آن به شمار می آید. بیشتر نواحی مسکونی غنا در نواحی جنوبی متمرکز ند و شهرهای مهم آن عبارت اند از آکرا، کیپ کوست، سکوندی ـ تاکورادی، اوبوئاسی، کوماسی، و تاماله.
اقتصاد. حدود ۶۰ درصد از نیروی کار این کشور به کشاورزی اشتغال دارند و قهوه، چوب، الوار، و موز عمده ترین اقلام صادراتی این کشور است. نواحی شمالی غنا نیز به کشت سیب زمینی هندی و غلات و دامداری اختصاص یافته است. با وجود این که برنامه های دولت غنا در جهت ارتقای سطح زیر کشت، افزایش محصولات کشاورزی و تأمین نیازهای داخلی طراحی شده و صید ماهی قسمت مهمی از نیازهای غذایی این کشور را تأمین می کند، اما هنوز بسیاری از مواد غذایی از خارج وارد می شود. طلا، مانند گذشته، مهم ترین کانی صادراتی این کشور است و منگنز، بوکسیت و نفت و گاز طبیعی نیز از دیگر اقلام صادراتی غنا به شمار می آیند. نیروی برقابی۹ حاصل از سد آکوسومبو علاوه بر تأمین نیازهای داخلی، به خارج نیز صادر می شود و صنعت گردشگری از رونق کافی و رو به ترقی برخوردار است.
حکومت و سیاست. مطابق قانون اساسی ۱۹۹۲، نظام حاکم بر کشور غنا جمهوری چندحزبی با یک مجلس قانون گذاری است. رئیس جمهور این کشور را مردم هر چهار سال یک بار انتخاب می کنند و او سرپرستی کشور را برعهده دارد و در رأس امور قرار گرفته است. مجلس ملّی آن ۲۰۰ عضو دارد که برای چهار سال انتخاب می شوند.
مردم و تاریخ. جمعیت غنا ۲۴,۲۳۳,۴۳۱ نفر است (۲۰۱۰) و تراکم نسبی آن به۱۰۱ نفر در کیلومتر مربع می رسد. حدود ۵۰ درصد از جمعیت کشور را قبایل سیاه پوست آکان تشکیل داده اند، و ۳۸ درصد از آنان پیرو باورهای سنتی و قبیله ای اند و ۳۰ درصد از آیین اسلام پیروی می کنند. ۵۶ درصد از مردم آن روستا نشین اند و علاوه بر زبان انگلیسی، که زبان رسمی غنا است، به ۷۵ زبان محلی و بومی نیز گفت وگو می شود. غنا ازجمله کشورهایی است که به شدت در معرض تهدید بیماری ایدز قرار دارد؛ در ۱۹۹۷ تعداد بیماران مبتلا به ایدز ۲۱۰هزار نفر بود و آمارها و نمودارها از رشد سالیانۀ آن حکایت دارند. این سرزمین تا پیش از قرن۱۴ مسکن اقوام گوناگون بود و در این زمان آکان هایِ آشانتی زبان بر سراسر آن تسلط یافتند. پرتغالی ها در ۱۴۷۱م در سواحل غنا پیاده شدند و قلعه هایی در آن جا تأسیس کردند و به سبب یافتن طلا در رسوبات رودخانۀ ولتا، آن را ساحل طلا (گُلدکوست) نامیدند. در قرن ۱۷ بر تعداد قلعه ها و ماندگاه های آنان افزوده شد و با یاری آشانتی ها به تجارت برده پرداختند. انگلیسی ها در قرن ۱۹ کنترل آن نواحی را دست گرفتند و در ۱۹۰۱ با غلبه بر آشانتی ها، ساحل طلا را کاملاً تصرف کردند و نواحی شمالی را نیز تحت الحمایۀ خود قرار دادند. بعد از جنگ جهانی اول و مغلوب شدن آلمان، توگولند۱۰ را نیز، که از مستعمرات آلمان بود، ضمیمۀ ساحل طلا کردند. در نیمۀ اول قرن ۲۰، جنبش های ملی گرایانه و استقلال طلبانۀ مردم غنا آغاز شد و رفته رفته سراسر آن کشور را فرا گرفت و انگلیسی ها را وادار کرد که در ۱۹۵۱ با خودگردانی داخلی غنا موافقت کنند. در نخستین انتخابات عمومی ۱۹۵۲ قوام نکرومه، رهبر استقلال طلبان و بنیاد گذار نهضت پان افریکانیسم، به نخست وزیری رسید. او زمینه های استقلال این کشور را با نام جمهوری غنا در ۱۹۶۰ فراهم کرد و خود ریاست جمهوری کشور را برعهده گرفت.

غنا (فقه). غِنا (فقه)
در لغت معانی متعدد دارد، و فقیهان نیز در ارائۀ تعریف شرعی آن بسیار اختلاف کرده اند. گمان می رود منشأ این آراء متفاوت، ابهامات نهفته در منابع روایی است. همچنین به روشنی دانسته نیست که غنا در سخن فقیهان و نیز در منابع استنباط احکام اسلامی، مرادف با موسیقی یا سماع به کار رفته است. آیت الله خویی معتقد است که برای مفهوم شرعی غنا دو عنصر لازم است: ۱. کلام باطل و لهوی؛ ۲. کیفیت و هیئتی که بر آن عارض می شود؛ مانند ترجیع، چهچهه با کش و قوس صدا. افزون بر مفهوم، دربارۀ حکم غنا نیز چند نظر مطرح است: ۱. حرمت غنا فی نفسه، بیشتر فقیهان مانند ابوحنیفه، مالک بن انس، احمد بن حنبل بر این عقیده اند؛ ۲. حلیّت غنا، فی نفسه، شیخ طوسی، محقق سبزواری و فیض کاشانی از اهل تشیع و محمد بن ادریس شافعی از اهل سنت چنین می اندیشیدند. کاشف الغطا حتی غنای مقرون به آلات طرب را فی نفسه حرام نمی دانست؛ ۳. حرمت غنا، در صورتی که مقرون به الفاظ و مطالب باطل، لهو، لعب و مناسب با مجالس اهل فسوق و با لحن آن ها باشد. بسیاری از فقهای معاصر بر این نظرند. به هر روی فقیهان معمولاً غنا را در مراسم عروسی حلال دانسته اند؛ حتی صاحب جواهر، دف زدن در عروسی را مستحب شمرده است. همین طور حُدای ابل (شتر) نیز از حرمت، استثنا شده است. در روایاتی بسیار آمده است که قرآن را با ترجیع بخوانید (ترجیع یعنی بازگرداندن صدا در حلق، کوتاه و بلندکردن آن یا غلطاندن صدا در گلو). در منابع روایی آمده است که زنان در عروسی حضرت خدیجه و حضرت فاطمه (س) آواز می خواندند. براساس قواعد فقه اسلامی، در مواردی که در مصداق غنای حرام تردید وجود دارد، می توان اصالةالحلّیه جاری کرد.