غزوه حدیبیه

[ویکی فقه] حُدَیبیه، پیمان صلحی که در سال ششم هجری بین حضرت محمد (صلی اللّه علیه وآله وسلم) و مشرکان مکه امضا شد و در سوره فتح به آن اشاره شده است. مسلمانان به حدیبیه رسیدند، در آنجا به پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلّم) خبر رسید که مکیان گروه انبوهی از مردم و سیاهان حبشه و هم پیمانان خود را گردآوری کرده اند و قسم یاد کرده اند که مانع ورود مسلمان به مکه شوند. پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلّم) زمانی که لجاجت قریش را برای عدم ورود مسلمانان به مکه و جنگ مشاهده کرد، پیشنهاد صلح را مطرح کرد.
به نوشته یاقوت حموی (ذیل مادّه)، حدیبیه ــکه اهل حجاز آن را به تشدید (حدیبیه) و عراقیان به تخفیف یاء می خوانندــ نام قریه ای در یک منزلی مکه و نُه منزلی مدینه است. به گفته وی، قسمتی از آن داخل حرم و قسمت دیگر خارج از حرم قرار دارد و نام آن برگرفته از اسم چاه حدیبیه یا درختی به نام حَدْباء است که در آن ناحیه قرار داشتند.
شرح غزوه
غزوه حدیبیه از حوادث مهم تاریخ اسلام می باشد که در سال ششم هجرت اتفاق افتاده است که سرانجام به انعقاد صلح نامه ای میان مسلمانان و مشرکان مکه انجامید. رسول خدا (صلی الله علیه و آله وسلّم) در ذی القعده آن سال، تصمیم به انجام عمره گرفت و همه مسلمانان و حتی غیر مسلمانان را بر انجام عمره تشویق می کرد. پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلّم) خود به خانه رفت، غسل کرد، دو لباس پوشید و بر ناقه خود، با نام «قصواء» سوار شد و بیرون آمد. آن روز دوشنبه، اول ماه ذیقعده بود. همچنین ام سلمه از همسران رسول خدا (صلی الله علیه و آله وسلّم) در این سفر، حضرت را همراهی می کردند. در ابتدا برخی از صحابه از همراهی پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلّم) سر باز زدند. آنان فراهم نبودن شرایط را بهانه خود قرار داده بودند. از آنجا که، بنا به دستور پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلّم)، این سفر، یک سفر زیارتی به شمار می رفت؛ ایشان از برداشتن سلاح به غیر از سلاح مسافر نهی کردند که با واکنش بعضی از اصحاب، مانند "عمر بن خطاب" روبرو شد.
خروج پیامبر از مدینه
به هر حال پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلّم) "عبدالله بن ام مکتوم" را به عنوان جانشین خود در مدینه قرار داد و در حالی که پیشاپیش، هفتاد شتر علامت گذاری شده برای قربانی در «ذی الحلیفه»، نزدیک مدینه، به راه انداخته بود، از مدینه خارج شد. یاران حضرت نیز شتران قربانی خود را برداشتند. به امر آن حضرت، شتران را با پارچه های رنگارنگ آذین بستند. در طرف راست شتران، زخم مختصری زدند تا به خون آلوده شود. همچنین قلاده هایی بر گردن آنها انداختند. رسول خدا (صلی الله علیه و آله وسلّم) از همان مدینه احرام بست و لبیک گفت. ایشان تصمیم داشت با این کار نشان دهد که برنامه ای برای جنگ در ماه حرام ندارد. همچنین "عباد بن بشر" را به همراه بیست سوار، متشکل از مهاجرین و انصار، به عنوان پیش گروه به جلو فرستاد. درباره آمار مسلمانان عددهای مختلفی گفته شده که کمترین آن ۱۴۰۰ نفر و بیشترین آن ۱۶۰۰ نفر می باشد.
سفر پیامبر و همراهان به سمت مکه
...