غرق شدن آرام اس لوسیتانیا. حادثه غرق شدن آرام اس لوسیتانیا، کشتی اقیانوس پیمای مسافربری بریتانیایی روز ۷ مه سال ۱۹۱۵ در جریان جنگ جهانی اول در اثر اصابت اژدر شلیک شده از او - ۲۰، او - بوت آلمانی اتفاق افتاد. این حادثه در قالب تلاش آلمان برای برقراری یک محاصره دریایی متقابل، در ناحیه جنگی اعلام شده از طرف امپراتوری آلمان در آب های اطراف کشور متخاصم بریتانیا به وقوع پیوست و به مرگ ۱۱۹۸ نفر از ۱۹۶۰ سرنشین کشتی از جمله ۱۲۸ شهروند آمریکایی انجامید. این حادثه تنش بین آلمان و کشور بی طرف ایالات متحده را افزایش داد که در نهایت دو سال بعد منجر به آغاز جنگ بین دو طرف شد. مسئله مشروعیت حمله او - بوت آلمانی به لوسیتانیا مورد اختلاف بوده است اما پس از جنگ مشخص شد این کشتی در این سفر مقادیر زیادی مهمات به مقصد بریتانیا حمل می کرده است.
در پی آغاز جنگ جهانی اول در ماه اوت سال ۱۹۱۴، بریتانیا یک محاصره دریایی علیه امپراتوری آلمان به منظور جلوگیری از رسیدن مواد جنگی به آن اعمال کرد. بریتانیایی ها در این اقدام پایبندی چندانی به قانون غنیمت گیری دریایی نداشتند و حتی کشتی های بی طرف و حامل غذا را نیز مورد تعرض قرار می دادند. در تلافی، فرماندهی عالی نیروی دریایی امپراتوری آلمان مجوز تعرض متقابل او - بوت های خود به کشتیرانی تجاری بریتانیا، در پایبندی سفت وسخت به قانون غنیمت گیری دریایی، را صادر کرد. به هر صورت تا اوایل سال ۱۹۱۵ تنها ۱۰ کشتی تجاری متفقین طعمه این عمل شدند. با هویدا شدن آثار محاصره دریایی علیه آلمان، فرماندهان دریایی ارشد این کشور خواهان کاهش پایبندی به قانون غنیمت گیری دریایی بودند تا یک محاصره دریایی متقابل مؤثر علیه بریتانیا پدیدآورند؛ به این امید این کشور را وادار به رفع محاصره دریایی آلمان کنند. با این حال سران این کشور در ابتدا با در نظر گرفتن ملاحظات سیاسی از جمله امکان باز کردن پای کشورهای بی طرف مخصوصاً ایالات متحده به جنگ، تمایلی به این اقدام نداشتند. به هر صورت ادله حامیان این رویکرد، در نهایت قیصر ویلهلم دوم، امپراتور آلمان را مجاب به صدور مجوز آن کرد. قیصر رسماً اعلان کرد از روز ۱۸ فوریه سال ۱۹۱۵ به بعد آب های اطراف جزیره بریتانیا منطقه جنگی است و قانون غنیمت گیری دریایی دیگر اجرا نخواهد شد. بر این مبنا کشتی های تجاری بریتانیایی و فرانسوی بدون اخطار پیشین غرق می شدند. با این حال احتیاط لازم می بایست برای هدف نگرفتن کشتی های بی طرفی که مواد ممنوعه حمل نمی کنند، اعمال می گشت. به هر صورت مسئولیت هر گونه حادثه نیز متوجه خود کشتی های بی طرف قلمداد گردید. [ ۱]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر پی آغاز جنگ جهانی اول در ماه اوت سال ۱۹۱۴، بریتانیا یک محاصره دریایی علیه امپراتوری آلمان به منظور جلوگیری از رسیدن مواد جنگی به آن اعمال کرد. بریتانیایی ها در این اقدام پایبندی چندانی به قانون غنیمت گیری دریایی نداشتند و حتی کشتی های بی طرف و حامل غذا را نیز مورد تعرض قرار می دادند. در تلافی، فرماندهی عالی نیروی دریایی امپراتوری آلمان مجوز تعرض متقابل او - بوت های خود به کشتیرانی تجاری بریتانیا، در پایبندی سفت وسخت به قانون غنیمت گیری دریایی، را صادر کرد. به هر صورت تا اوایل سال ۱۹۱۵ تنها ۱۰ کشتی تجاری متفقین طعمه این عمل شدند. با هویدا شدن آثار محاصره دریایی علیه آلمان، فرماندهان دریایی ارشد این کشور خواهان کاهش پایبندی به قانون غنیمت گیری دریایی بودند تا یک محاصره دریایی متقابل مؤثر علیه بریتانیا پدیدآورند؛ به این امید این کشور را وادار به رفع محاصره دریایی آلمان کنند. با این حال سران این کشور در ابتدا با در نظر گرفتن ملاحظات سیاسی از جمله امکان باز کردن پای کشورهای بی طرف مخصوصاً ایالات متحده به جنگ، تمایلی به این اقدام نداشتند. به هر صورت ادله حامیان این رویکرد، در نهایت قیصر ویلهلم دوم، امپراتور آلمان را مجاب به صدور مجوز آن کرد. قیصر رسماً اعلان کرد از روز ۱۸ فوریه سال ۱۹۱۵ به بعد آب های اطراف جزیره بریتانیا منطقه جنگی است و قانون غنیمت گیری دریایی دیگر اجرا نخواهد شد. بر این مبنا کشتی های تجاری بریتانیایی و فرانسوی بدون اخطار پیشین غرق می شدند. با این حال احتیاط لازم می بایست برای هدف نگرفتن کشتی های بی طرفی که مواد ممنوعه حمل نمی کنند، اعمال می گشت. به هر صورت مسئولیت هر گونه حادثه نیز متوجه خود کشتی های بی طرف قلمداد گردید. [ ۱]
