عهد الهی بودن امامت

[ویکی فقه] خداوند برای هدایت انسانها به سوی توحید و کمال و سعادت دنیا و آخرت، پیامبرانی را همراه شریعت و کتاب فرستاد و برای صیانت و تداوم آن و هدایت افراد جامعه و تفسیر ثقل اکبر یعنی قرآن مجید، اهل بیت عصمت و طهارت (علیهم السلام) را منصوب و معرفی فرمود (قال صلی الله علیه و آله وسلّم انی قدر ترک فیکم الثقلین احدهما اکبر من الاخر کتاب الله و عترتی... ثم اخذبید علی (رضی) فقال من کنت مولاه فهذا ولیه... هذا حدیث صحیح علی شرط الشیخین.) تا در پرتو راهنمایی آنها انسانهای جایز الخطا، در فهم دین و قرآن و عمل به آنها از راه مستقیم دور نشوند.
ابتدا باید معنی امامت را بدانیم: امام و خلیفه پیامبر از نظر مسلمانان کسی است که وظایف پیامبر (صلی الله علیه وآله) (به استثنای مساله آوردن شریعت) را بر عهده دارد.مهمترین این وظایف عباتنداز:۱ـ تبیین مفاهیم قرآن کریم و حل معضلات آن «لتبین للناس ما نزل الیهم». ۲ـ بیان بقیه احکام شرعی و مسایل جدید.۳ـ حفظ مسلمین از تفرقه و اختلاف.۴ـ تربیت افراد جامعه.۵ـ برقراری عدل و امنیت.۶ـ حفظ مرز و مال و جان مسلمین. چنین شخصی باید مورد عنایت خاص الهی، حاصل علوم نبوی و مصون از خطاء و گناه باشد بدیهی است تعیین چنین فردی (معصوم) از سطح علم و دانش امت فراتر است، زیرا عصمت امری پنهانی است و جز خداوند که عالم به اسرار درونی است کسی از آن آگاه نیست پس تعیین امام باید به دست خداوند باشد.
دلایل نصب امام از جانب خدا
دلایل فراوان عقلی و نقلی در مورد لزوم نصب امام توسط خداوند موجود است، به عنوان نمونه:
← دلیل عقلی
امامت؛ امامت آل محمد (قرآن)؛ اعتقاد به امامت در سیره امامان؛ اغراض امامت.