عمر بن محمد خبازی

[ویکی فقه] خبّازی، عمربن محمد، خبّازی، عمربن محمد، فقیه و اصولی حنفی قرن هفتم است.
وی ملقب به جلال الدین و در اصل از خجند بود. خبّازی در ۶۲۹ در دمشق به دنیا آمد و در دمشق و خوارزم به فراگیری فقه و اصول پرداخت. وی سپس برای تکمیل تحصیلات خود به نظامیه بغداد رفت و نزد استادان آن جا از جمله علاءالدین عبدالعزیز بخاری، فخرالدین محمد مایمرغی و شمس الائمه محمدبن عبدالستّار کردری درس آموخت. خبّازی پس از آموختن علوم دینی به دمشق بازگشت. مدتی به تدریس در مدرسه عزّیه اشتغال داشت، و سپس عازم سفر حج شد و یک سال در مکه اقامت گزید. او که از استادان بزرگ فقه حنفیه بود، همواره به تربیت شاگردان اهتمام می ورزید ازاین رو پس از بازگشت از مکه به تدریس در مدرسه خاتونیه پرداخت؛ احمدبن مسعود قونوی، داوودبن غُلبک، معروف به بدرالطویل، و هبةاللّه بن احمد ترکستانی از شاگردان او بودند.
خصوصیات
خبّازی را به تواضع ، زهد و تقوا ستوده اند. او در ۶۹۱ در دمشق درگذشت و در قبرستان صوفیه به خاک سپرده شد.
آثار
تراجم نگاران از سه اثر تألیفی خبّازی یاد کرده اند: المغنی فی اصول الفقه، از مهمترین کتابهای اصول فقه حنفیه ، که مؤیدالدین ابی محمد منصور قاآنی (متوفی ۷۰۵)، علاءالدین علی بن منصور مقدسی (متوفی ۷۴۶) و سراج الدین ابوحفص غزنوی هندی (متوفی ۷۷۳) شروحی بر آن نگاشته اند. این اثر از روی نسخه خطی موجود در دانشگاه الازهر در ۱۴۰۳ در مکه به چاپ رسیده است حاشیه بر الهدایه برهان الدین بخاری مرغینانی که نگارش آن به اتمام نرسید و ابن ربوه محمدبن احمد قونوی آن را تکمیل کرد و تکملة الفوائد نامید و اصول الدین.