علی بن عثمان هجویری

[ویکی فقه] هجویری، علی بن عثمان، عالم و صوفی قرن پنجم و مولف کتاب کشف المحجوب می باشد.
ابوالحسن علی هجویری غزنوی در خانواده ای معروف به زهد و تقوی در غزنین به دنیا آمد، گفته اند که در غزنین دو محله، یکی جُلّاب ودیگری هُجویر، وجود داشته است که خانوادۀ هجویری در هر دو مدتی سکونت داشته اند و شاید به همین سبب، گاه او را هجویری و گاه جُلّابی خوانده اند، اما او خود را در کشف المحجوب بارها علی بن عثمان جلابی نامیده است. دایی هجویری، مشهور به تاج الاولیا، از مردان نیکوکار و معروف غزنین بود و مزارش در آن جا نزدیک مزار مادر هجویری است و قبر پدر هجویری در غزنه هنوز وجود دارد.
نسب
هجویری به سوابق خانوادگی و نسبش اشاره نکرده ، اما لاهوری ، بدون ذکر منبع، شجره نسب وی را تا امام علی علیه السلام رسانده و اسماعیل پاشا بغدادی در هدیة العارفین لقب حسینی را به نام وی افزوده است، شاید به همین سبب، در شبه قاره وی را سید علی و سید هجویری می نامند. اقبال لاهوری در یکی از اشعارش وی را سید هجویر و مخدوم امم نامیده است و در غزنه نیز خانواده هایی که خود را از اولاد او می شمرند، خود را سید می دانند. هجویری به پیر علی و مخدوم علی نیز ملقب است، اما عموماً در هند و پاکستان او را با عنوان «حضرت داتا گنج بخش «(کسی که گنج می بخشد) می شناسند، گفته اند خواجه معین الدین چشتی (متوفی۶۳۳) در شعری که به مناسبت پایان چله نشینی اش در کنار مقبرۀ هجویری سرود، این لقب را به وی داده است اما در کتاب کشف الاسرار، منسوب به هجویری، از او نقل شده است که مردم وی را در عین افلاس "گنج بخش " می خواندند، کسانی که این کتاب را از هجویری می دانند از این عبارت نتیجه می گیرند که او در زمان حیاتش به این لقب نامبردار بوده است
تاریخ ولادت
تاریخ ولادت هجویری دانسته نیست، اما با توجه به پیران و مشایخی که دیده، احتمالاً در آخرین دهۀ قرن چهارم یا اوایل قرن پنجم، یعنی در دوران سلطان محمودغزنوی (متوفی۴۲۱)، زاده شده است اما گزارشی که یعقوب چرخی آورده است مبنی بر مناظرۀ هجویری با فیلسوفی هندی در حضورسلطان محمود و این که هجویری با نشان دادن کرامتی او را شکست داده است، با توجه به سن کم هجویری در آن زمان و نداشتن شهرت و آوازه در علم و عرفان، بعید به نظر می رسد
معاصران
...