علی بن جعفر کاشف الغطاء

[ویکی فقه] شیخ علی کاشف الغطاء فرزند جعفر، فقیه، ادیب، شاعر از افراد مشهور خاندان کاشف الغطاء و از علمای مبرز شیعه امامی عراق بود.
علی بن جعفر (۱۱۹۷-۱۲۵۳ق/۱۷۸۲-۱۸۳۸م)، فقیه، ادیب و شاعر. وی مقدمات علوم و سطوح عالی دانش های عقلی و نقلی را نزد پدر آموخت و به اخذ درجۀ اجتهاد نایل آمد. او را به سبب مقام بلند علمی، «محقّق ثالث» نیز گفته اند. در اظهارنظر علمی و نیز فتوا محتاط بود. پس از درگذشت برادرش شیخ موسی، مرجعیّت دینی میان او و شیخ محمدحسن (صاحب جواهر) تقسیم گردید، ولی پس از درگذشت محمدحسن، مرجعیت عام یافت. عالمان بنامی نزد وی دانش آموخته اند، از آن جمله اند: سیدابراهیم قزوینی (د ۱۲۶۲ق/۱۸۴۵م)، شیخ مرتضی انصاری (د۱۲۸۱ق/۱۸۶۴م)، شیخ راضی (د ۱۲۹۰ق/۱۸۷۳م)، سید مهدی قزوینی (د ۱۳۰۰ق/۱۸۸۲م)، شیخ جعفر شوشتری (د ۱۳۰۳ق/۱۸۸۵م). برخی دیگر، از آن میان سیدمهدی قزوینی، از وی اجازۀ روایت یافته اند.
آثار
آثار او اینهاست:۱. الخیارات، جزءِ اوّل، تهران، ۱۳۱۹ق.
مشار، چاپی عربی، ج۵، ص۵۵۷ چاپی عربی.
وی در کربلا درگذشت و در نجف به خاک سپرده شد.

[ویکی شیعه] علی بن جعفر کاشف الغطاء مالکی نجفی (۱۱۹۷-۱۲۵۳ق)، از فقیهان شیعه در قرن سیزدهم قمری که پس از درگذشت برادرش موسی بن جعفر کاشف الغطاء، مرجعیت شیعه را بر عهده گرفت.
وی نزد پدرش شیخ جعفر کاشف الغطاء درس خواند. عالمان بسیاری از جمله شیخ انصاری در درس فقه او در کربلا شرکت می کردند. برگزاری کرسی تدریس فقه او در نجف، سبب شد شماری از شاگردان ایرانی شریف العلما، از کربلا به نجف مهاجرت کنند. از علی کاشف الغطاء آثاری در فقه و اصول و نیز اشعاری در مدح و مرثیه اهل بیت بر جای مانده است.
آل کاشف الغطاء، از خاندان های علمی شیعی قرن ۱۳ و ۱۴ق ساکن در اطراف حله و سپس در نجف است که نسب آنان به مالک اشتر می رسد. شیخ جعفر کاشف الغطاء، مشهورترین عالم خاندان کاشف الغطاء است. مبارزه با اخباری گری و گسترش اندیشه های اصولی وحید بهبهانی، از ویژگی های عالمان این خاندان بوده است.