علی اصغر بن علی اکبر بروجردی

[ویکی فقه] بروجردی، علی اصغر بن علی اکبر، از علما و نویسندگان امامیه قرن سیزدهم است.
براساس رساله کوتاه شرح حالش ـ که به انضمام کتاب دیگرش، نورالانوار، چاپ شده و مهمترین منبع برای شرح حال وی به شمار می رود ـ در ۱۲۳۱ در بروجرد به دنیا آمد و در کودکی به همراه خانواده اش به همدان رفت.
در جوانی، فراگیری علوم دینی را در همان شهر آغاز کرد و سپس برای ادامه تحصیل، به اصفهان و بروجرد و کربلا و نجف سفر کرد و نزد عالمانی چون سیدعلی نقی طباطبایی، برادر سید بحرالعلوم، و مولی اسدالله بروجردی و سیدابراهیم قزوینی، صاحب ضوابط الاصول، و شیخ محمدحسین اصفهانی، صاحب فصول، و شیخ حسن بن جعفر کاشف الغطاء و شیخ محمد کاشف الغطاء و شیخ محمدحسن نجفی، صاحب جواهر، شاگردی کرد.
پس از بازگشت به ایران، در تهران ساکن شد.

اشتغال عمده بروجردی
اشتغال عمده بروجردی تألیف کتاب به زبان فارسی و برای عامه مردم در زمینه های فقه و اصول و عقاید (بویژه امامت) و مناقب امامان شیعه علیهم السلام، و اخلاق بود و تا زمان نوشتن شرح حال خود (پیش از ۱۲۷۵) ۳۱ کتاب تألیف کرد.
چکیده کتابهای خود را به ترتیب تاریخ تألیف و گاهی با ذکر محلّ آن و احیاناً برخی انگیزه های تألیف، در همین شرح حال آورده است.
در جدولی دیگر نیز ویژگیهای کتابها و حجم تقریبی آن ها براساس شماره سطور (بیت)، تنظیم شده است.

آثار
معروفترین اثر بروجردی عقایدالشیعه است که آن را به فارسی و به نام محمد شاه قاجار در ۱۲۶۳ نوشته و بارها در تهران و تبریز چاپ سنگی شده است.
ادوارد براون، خلاصه ای از آن را به عنوان نمونه ای از عقاید رایج عامه شیعه ایران نقل کرده است.
اثر دیگر او، نورالانوار، در آثار ظهور و رجعت ائمهاطهار علیهم السلام است که در ۱۲۶۹ نوشته شده و به انضمام مثنوی ضیاءالنور، شامل مسائل گوناگون اخلاقی و کلامی و عرفانی، در ۱۲۷۵ به چاپ رسیده است.
کاتب آن، به گفته خودش، ۳۱ جلد از تألیفات نویسنده را دیده است.
مؤلف، در مثنوی ضیاءالنور، تاریخ آن را به حروف ابجد تعیین کرده که ۱۲۷۶ می شود.

تخلص در اشعار
...