عقاید ابرار

[ویکی فقه] نیکان و نیکو کاران، اهل مرتبه عالی ایمان را ابرار گویند که بعضی از باورهای ابرار در ذیل ذکر می شود
برترین شأن هستی آدمی، عقاید و باورهای او است؛ از این رو قرآن هنگام شمارش اوصاف ابرار، پس از نفی مصادیق پنداری و نادرست بِرّ، از باورهای آنان آغاز کرده، می فرماید: نیکی (همه)آن نیست که روی خویش به سوی خاور و باختر فرا دارید؛ بلکه نیکی آن است که کسی به خدا و... ایمان آورد: «لیس البِرَّ أن تُولّوا وجوهَکُم قِبَل المشرقِ والمغربِ و لـکنَّ البِرَّ مَن ءامَنَ باللّه...».
قرآن در مقام تعریف بِرّ (نیکوکاری) از تعریف مزبور عدول کرده، به جای آن بَرّ (نیکوکار) را تعریف و وصف می کند و این بدان معنا است که مفهومِ خالی از مصداق و حقیقت، اثر و فضیلتی ندارد.
قرآن، مقام ها و حالت ها را با تعریف صاحبان آن ها روشن می سازد و به تبیین مفهوم صِرف بسنده نمی کند.
شاید بتوان گفت قرآن با روش یاد شده به این نکته اشاره می کند که نیکوکاری با جان نیکوکار آمیخته شده؛ به گونه ای که عامل و عمل متّحد گردیده اند.

عقاید ابرار در قرآن
باورهای ابرار در قرآن چنین تبیین شده است:

← ایمان به مبدأ و معاد
۱. ↑ قرآن در اسلام، ص ۱۰.۲. ↑ قرآن در اسلام، ص ۱۱.۳. ↑ بقره/سوره۲، آیه۱۷۷.
...