[ویکی اهل البیت] این عالم فرزانه، سال 1304 ش. (1344 ق) در هیدج، 75 کیلومتری زنجان در خانواده ای علمی و مذهبی چشم به جهان گشود. پدرش حاج میرزا عبدالعظیم و جدش حاج ملا فتح الله و عموی پدرش آیت الله حاج میرزا عبدالرحیم فقاهتی، صاحب کتاب قضاء، همگی از علمای سرشناس منطقه بوده اند.
پدرش او را در چهار سالگی به مکتب گذاشت و نزد ملا مجید و شیخ عزیزالله به فراگیری قرآن مجید پرداخت. او توانست به خوبی قرآن مجید را فراگیرد و از شاگردان نمونه مکتب شود. پس از آن در شش سالگی به مدرسه ابتدایی هیدج وارد شد تا ششم ابتدایی قدیم را به پایان رساند.
پس از اتمام دوره ابتدایی، با تشویق های فراوان پدر جهت یادگیری علوم حوزوی و علاقه شدید خود او، وارد حوزه علمیه هیدج گردید. همزمان با تحصیل، همواره در کنار پدر در مزارع و باغات به کشاورزی می پرداخت. ایشان ضمن آن که تلاش می کرد که مطالب را به خوبی یاد بگیرد، اشکالات درسی خود را از پدرش می پرسید. او در حوزه علمیه هیدج مقدمات و ادبیات عرب را نزد حاج ملا محمد فخیمی با موفقیت به پایان رسانید.
بعد از اتمام دروس مقدماتی، در سال 1360 ق. راهی شهر مقدس قم گردید و در این شهر اقامت گزید. دروس سطح را نزد اساتید بزرگواری همچون: آیت الله سید شمس الدین کاظمی هیدجی و آیت الله شیخ موسی زنجانی فراگرفت و سپس در درس خارج آیات عظام: بروجردی و حجت کوه کمری حاضر شد و مبانی علمی خویش را استوار کرد.
ایشان همواره در کنار تحصیل، به تحقیق و تفحص در موضوعات مختلف فقهی و حدیثی مشغول بود و آثاری به رشته تحریر درآورد. از این آثار تعدادی به چاپ رسیده و تعدادی هنوز چاپ نشده است.
ایشان در اکثر مباحث فقهی، ادبی، روایی و شعر فعالیت داشت. وی از بسیاری از علمای زمان اجازه نقل روایت داشت. در نقل روایت شیوه خاصی را می پیمود. او سند حدیث را ابتدا به طور مفصل بررسی می کرد؛ اگر سند حدیث به یکی از معصومان می رسید، آن را نقل می کرد و چنان چه صحت سند آن برایش محرز نمی گشت، از نقل حدیث اجتناب می نمود.
آیت الله عبدالرحمن محمدی هیدجی در سال 1324 ش. در بیست سالگی، با خانواده ای مذهبی وصلت نمود. ثمره این وصلت، سه پسر و سه دختر بود که نام پسرانش به این شرح است:
فرزند ارجمند ایشان، محمدعلی، در همان دوران تحصیل بر اثر حادثه ای از دنیا رفت و موجب اندوه فراوان پدر گردید. از آن جا که ایشان آرزو داشت یکی از فرزندانش به سلک روحانیت درآید، محمدباقر آرزوی پدر را جامه عمل پوشاند و با علاقه به تحصیل علوم اسلامی پرداخت و الآن از جمله روحانیان موفق در حوزه و منطقه بشمار می رود.
پدرش او را در چهار سالگی به مکتب گذاشت و نزد ملا مجید و شیخ عزیزالله به فراگیری قرآن مجید پرداخت. او توانست به خوبی قرآن مجید را فراگیرد و از شاگردان نمونه مکتب شود. پس از آن در شش سالگی به مدرسه ابتدایی هیدج وارد شد تا ششم ابتدایی قدیم را به پایان رساند.
پس از اتمام دوره ابتدایی، با تشویق های فراوان پدر جهت یادگیری علوم حوزوی و علاقه شدید خود او، وارد حوزه علمیه هیدج گردید. همزمان با تحصیل، همواره در کنار پدر در مزارع و باغات به کشاورزی می پرداخت. ایشان ضمن آن که تلاش می کرد که مطالب را به خوبی یاد بگیرد، اشکالات درسی خود را از پدرش می پرسید. او در حوزه علمیه هیدج مقدمات و ادبیات عرب را نزد حاج ملا محمد فخیمی با موفقیت به پایان رسانید.
بعد از اتمام دروس مقدماتی، در سال 1360 ق. راهی شهر مقدس قم گردید و در این شهر اقامت گزید. دروس سطح را نزد اساتید بزرگواری همچون: آیت الله سید شمس الدین کاظمی هیدجی و آیت الله شیخ موسی زنجانی فراگرفت و سپس در درس خارج آیات عظام: بروجردی و حجت کوه کمری حاضر شد و مبانی علمی خویش را استوار کرد.
ایشان همواره در کنار تحصیل، به تحقیق و تفحص در موضوعات مختلف فقهی و حدیثی مشغول بود و آثاری به رشته تحریر درآورد. از این آثار تعدادی به چاپ رسیده و تعدادی هنوز چاپ نشده است.
ایشان در اکثر مباحث فقهی، ادبی، روایی و شعر فعالیت داشت. وی از بسیاری از علمای زمان اجازه نقل روایت داشت. در نقل روایت شیوه خاصی را می پیمود. او سند حدیث را ابتدا به طور مفصل بررسی می کرد؛ اگر سند حدیث به یکی از معصومان می رسید، آن را نقل می کرد و چنان چه صحت سند آن برایش محرز نمی گشت، از نقل حدیث اجتناب می نمود.
آیت الله عبدالرحمن محمدی هیدجی در سال 1324 ش. در بیست سالگی، با خانواده ای مذهبی وصلت نمود. ثمره این وصلت، سه پسر و سه دختر بود که نام پسرانش به این شرح است:
فرزند ارجمند ایشان، محمدعلی، در همان دوران تحصیل بر اثر حادثه ای از دنیا رفت و موجب اندوه فراوان پدر گردید. از آن جا که ایشان آرزو داشت یکی از فرزندانش به سلک روحانیت درآید، محمدباقر آرزوی پدر را جامه عمل پوشاند و با علاقه به تحصیل علوم اسلامی پرداخت و الآن از جمله روحانیان موفق در حوزه و منطقه بشمار می رود.
wikiahlb: عبدالرحمن_محمدی_هیدجی