عبدالرحمن بن حجاج

[ویکی شیعه] عبدالرحمان بن حجّاج بجلی کوفی معروف به بَیاع سابُری از اصحاب امام صادق(ع) و امام کاظم(ع) و از وکیلان امام صادق(ع). او تا زمان امامت امام رضا(ع) زنده بود و در زمان ایشان از دنیا رفت. امامان هم عصرش او را در روایات متعددی مدح کرده اند و در کتاب های رجالی نیز مدح شده و مورد اعتماد است. بنابر قولی، مدتی اعتقاد به فرقه کیسانیه و واقفیه داشت؛ اما سرانجام از عقاید خویش بازگشت و با ولایت امام رضا(ع) از دنیا رفت.
عبدالرحمان بن حجّاج در قرن دوم هجری قمری می زیست. کنیه او ابوعلی است. درباره زندگی وی اطلاعات چندانی در دست نیست. تنها می دانیم که اصالتا کوفی و ساکن بغداد بوده است. شغل او را تجارت سابری (پارچه های نازکی که در سابور فارس بافته می شد) نوشته اند و به همین دلیل به او بیاع السابری (فروشنده سابری) لقب داده اند. همچنین در کتاب های رجالی ذکر شده که وی با امام رضا ملاقات داشته و در زمان امامت ایشان از دنیا رفته است؛ بنابراین وفات وی احتمالا اندکی پس از سال ۱۸۳ قمری رخ داده است. امام صادق(ع)در روایتی، عبدالرحمن بن حجاج را جزو کسانی ذکر کرده که در مدینه از دنیا رفته است.
او در منابع اصلی حدیثی شیعه، پانصد و ده حدیث از سه امام مذکور نقل کرده است. تقریبا تمامی منابع رجالی او را توثیق و تمجید کرده اند و حتی شیخ مفید او را از خواص و بزرگان اصحاب امام صادق(ع) دانسته است و بر اساس نقل شیخ طوسی در الغیبة او از نمایندگان و وکیلان امام بود.