عبدالرحمان بن محمد ثعالبی

[ویکی فقه] ثعالبی، عبدالرحمان بن محمد، کنیه اش ابوزید، مفسر، محدّث و فقیه مالکی الجزایری در قرن نهم بوده است.
چون نسبت او را به جعفر بن ابی طالب رسانده اند و اهل الجزایر نیز بوده است، او را جعفری و الجزایری هم خوانده اند.

سرگذشت ثعالبی
ولادتش را بین ۷۸۶ـ۷۸۸ ذکر کرده اند. ثعالبی در ۸۰۲ برای کسب دانش به بجایه رفت.در ۸۰۹ به تونس و از آنجا به مصر سفر کرد و در مصر کتاب بخاری در حدیث و مختصر احیاءالعلوم الدین غزالی را نزد بزرگان و مشایخ حدیث فرا گرفت. سپس عازم حج شد و در بازگشت، بار دیگر به مصر و از آن جا به تونس رفت. اهل علم از دانش وی در حدیث بهره فراوان بردند و او را آیتی در علم حدیث می دانستند. وی پس از یک سال توقف در تونس، به الجزایر بازگشت و تا پایان عمر به تعلیم و نشر دانش پرداخت.

ثعالبی و زهد و تصوف
ثعالبی در زهد و پارسایی شهره بود و از مشایخ طریقت و تصوف به شمار می آمد.وی به سبب گرایشهای زاهدانه اش، منصب قضا را، که به اجبار پذیرفته بود، رها کرد. به گفته یکی از شاگردانش، دیانت وی بر علمش غالب شده بود. ابوالقاسم سعدالله قماری، ثعالبی را از بزرگ ترین زاهدان و عالمان الجزایر در قرن نهم دانسته و پس از بیان جایگاه و تأثیر ثعالبی در تاریخ تصوف در سرزمین مغرب، اهمیت وی را معلول سه عامل دانسته است: شخصیت علمی وی که مطابق شواهد تاریخی در تعلیم و تربیت شاگردان، موفق بوده است؛ آثار وی در تصوف؛ و زاویه ای که در کنار مرقدش بنا شد و از همان آغاز میعادگاه صوفیان و اهل دل بود.

مشایخ و استادان ثعالبی
...