عبدالحی
فرهنگ اسم ها
معنی: یکی از نام های خداوند، بنده ی خدای زنده، بنده ی حی، که [حی] نامی است از نام های خدای تعالی ( هوالحی الذی لایموت )، ( در عرفان ) آن که مظهر و مجلای حیات سرمدیه حق و زنده به حیات ابدی حق باشد، که در حقیقت باقی به بقاءالله است و این مرتبه ی بقاء بعد از فناست، بنده ی زنده ( خدا )، بنده پروردگار همیشه زنده
برچسب ها: اسم، اسم با ع، اسم پسر، اسم عربی، اسم مذهبی و قرآنی
لغت نامه دهخدا
عبدالحی. [ ع َ دُل ْ ح َی ْی ] ( اِخ ) ابن علی بن محمد الطالوی الحنفی الدمشقی. او را دیوان شعر و کتابی است در ادب به نام مرور الصبا و الشمول. وی به سال 1117 هَ. ق. به دمشق درگذشت. ( از الاعلام زرکلی ).
عبدالحی. [ ع َ دُل ْ ح َی ْی ] ( اِخ )بعلی بن ابی بکر البعلی معروف به طرزالریحان. عالم به ادب بود، او را دیوانی است. وی به سال 1034 م. به دمشق متولد و در 1099 م. درگذشت. ( از الاعلام زرکلی ).
عبدالحی. [ ع َ دُل ْ ح َی ْی ] ( اِخ ) منشی ، از خطاطان مشهور و در خط نستعلیق سرآمد بود، در زمان سلطان سعید مدتی صاحب دیوان انشاء بود مناشیر مینوشت وبعد از واقعه قراباغ منظور نظر تربیت امیرحسن بیک شده تا آخر حیات در ملازمت سلاطین آق قوینلو به همان منصب اشتغال داشت. ( از حبیب السیر ج 4 چ دوم ص 108 ).
فرهنگ فارسی
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید