عبدالباقی بن بیرام تبریزی صوفی اصفهانی

[ویکی فقه] عبدالباقی بن بیرام تبریزی صوفی اصفهانی، از مشاهیر خوشنویسان و از عرفاء و شعرای قرن یازدهم هجری در اصفهان بوده است.
ملاّ عبدالباقی تبریزی معروف به «دانشمند» و «صوفی»، فرزند بیرام خان، از مشاهیر خوشنویسان و از عرفاء و شعرای قرن یازدهم هجری. در تبریز متولّد شده و نزد ملاّعلی لنگ به مشق خط پرداخت. سپس به درس ملاّمیرزاجان راه یافته و چندی بعد به هند رفت عاقبت در بغداد رحل اقامت افکنده و در خانقاه مولوی ها با دده مصطفی مربوط شد ولی عاقبت به اجبار به دستور شاه عباس کبیر به اصفهان آورده شد. او شعر می سروده و «باقی» تخلّص داشته است. ابیات زیر از اشعار اوست: "محنت کش روزگار خویشتنم چه کنم ••• درمانده اضطراب خویشتنم چه کنم""دور است ز جبر، اختیارم امّا ••• مجبور به اختیار خویشتنم چه کنم".
کتابت و خطاطی
او خطوط ثلث و نسخ را عالی می نوشته و برخی از کتیبه های مسجد شاه (مسجد امام اصفهان) به خط زیبای اوست. وی همچنین کتاب های زیر را کتابت کرده است: ۱. «صد کلمه امیرالمؤمنین» (صد کلمه جاحظ) به خط ثلث موجود به شماره ۱۷۲۹ در کتابخانه آستان قدس رضوی؛۲. «مرقع» (قصیده بُرده) که در ۱۰۳۶ق کتابت شده و در کتابخانه مجلس شورای اسلامی وجود دارد؛۳. «رقعه ای» به خط ثلث و نسخ خوش، موجود در کتابخانه آستان قدس رضوی.
وفات
وفات او در سال ۱۰۳۹ق روی داده است.
تالیف و تصنیف
...