عباس بن محمدبیگ مولوی ناسخ اصفهانی

[ویکی فقه] عباس بن محمدبیگ مولوی ناسخ اصفهانی، از علما و شعرای اصفهان در قرن یازده هجری بوده است.
مولاعباس مولوی متخلّص به «ناسخ» فرزند محمّدبیگ بن زیاد اوغلی قاجار، عالم فاضل، حکیم عارف و شاعر ادیب در محله عباس آباد اصفهان ساکن بوده و نزد حکیم ملاّرجبعلی تبریزی و سایر فضلاء اصفهان به تحصیل مشغول شده و پس از تکمیل تحصیلات خود به تدریس حکمت پرداخته است. میرزامحمّدطاهر نصرآبادی که معاصر اوست می نویسد:«نهایت صلاح و سداد را دارد، چنانچه سنتی کم از او فوت می شود. حقا که ملکی است در لباس بشر».
مهدوی، سیدمصلح الدین، دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج۲، ص۷۵۵.
او در شعر طبعی لطیف داشته و قصایدی در مدح حضرات ائمه معصومین (علیهم السّلام) سروده و در معماگویی نیز مهارت داشته است. سال وفاتش به دست نیامد. او تا سال ۱۱۰۱ق در قید حیات بوده است. این بیت از اوست: "در وادیی که قافله سالار، عشق توست ••• گلبانگ خضر از جرسش می توان شنید".
آثار و تالیفات
کتب زیر از تالیفات اوست: ۱. «انوار سلیمانی» در علم کلام و اثبات حقانیّت شیعه بر سایر فرق، در ۶۲ فصل که تالیف آن در سال ۱۰۹۷ق شروع و در روز سه شنبه ۲۴ ذیقعده ۱۱۰۱ق به پایان رسیده و به نام شاه سلیمان نامیده شده است. نسخه ای از آن در کتابخانه مرکزی دانشگاه تهران
دانش پژوه، محمدتقی، فهرست کتابخانه مرکزی دانشگاه تهران، ج۸، ص۴۱۷.
...