طغرل بیک

اما اصالت نژاد تُرک ریشه در اقوام پیشین دارد
گوکتُرک ها از اقوام هون نژاد ( Hunic ) بودند
که اصالت مشترک همه آنها
از قوم "هیونگنو Xiongnu " بود
( ۲۰۹ قبل ازمیلاد تا ۹۳ میلادی )
براساس آخرین اکتشافات نژادشناسی و
باستان شناسی روز دنیا در
سایت indo - european. eu مرتبط با کتاب
Indo - European Demic Diffusion Model
اصالت نژادی هیونگنو ها
از فرهنگ "تخته قبری Slab - grave culture " است
( ۱۳۰۰ تا ۳۰۰ قبل ازمیلاد )
و اصالت نژادی فرهنگ تخته قبری نیز
از فرهنگ "گلازکُوو Glazkovo culture "
( ۲۲۰۰ تا ۱۲۰۰ قبل ازمیلاد )
و نهایتا اصالت نژادی فرهنگ گلازکوو هم
به فرهنگ " Cis - Baikal culture " برمیگردد
که در هزاره های چهارم و سوم قبل از میلاد
درکنار دریاچه بایکال درجنوب سیبری سکونت داشتند
و هیچگونه اصالت هندواروپایی یا جنوب آسیایی نداشتند
با فروپاشی امپراتوری گوکترک ( ۵۵۲ - ۶۵۷ میلادی )
بیشتر اقوام ترک نژاد بسمت غرب آسیا
و دشت های قپچاق متمایل و ساکن شدند
ترک های اُغُز یا همان سلجوقیان
در سال ۱۰۴۰ میلادی در جنگ دندانقان
غزنویان را شکست داده و به ایران مهاجرت کردند
و به دستور طغرل سلجوقی که مسلمان بود
شهرهای ایران را غارت یا قطل عام نکردند !
چنانکه اطرافیان طغرل وی را دیوانه پنداشتند !

سلجوقیان پس از مرگ رهبران خود یعنی اسرائیل و میکائیل، به فرمان طغرل درآمدند و تحت رهبری او و برادرش چغری بیک به گسترش قلمروی خود پرداختند. طغرل در سال ۴۲۹ ه‍. ق ( ۱۰۳۷ م ) از سوی بزرگان سلجوقی به عنوان سلطان برگزیده شد و به نام او خطبه خوانده شد. پس از مرگ محمود غزنوی و قدرت گیری سلطان مسعود، سلجوقیان به رهبری طغرل، در چند مرحله با غزنویان جنگیدند که سرانجام با پیروزی سلجوقیان در نبرد دندانقان در سال ۴۳۱ ه‍. ق، طومار غزنویان در خراسان بزرگ و نواحی اطرافش پیچیده شد و سلجوقیان به عنوان قدرتی جدید وارد فلات ایران شدند. در این میان، طغرل با استقرار در نیشابور به عنوان پایتخت، مشغول به گسترش سرزمین خود به کمک برادر و خویشانش شد و سلسلهٔ سلجوقیان را پایه گذاری کرد. طغرل پس از نبرد دندانقان، با همراهی با سران سلجوقی در ارسال نامه ای به نزد القائم بامرالله، خلیفهٔ عباسی، و درخواست منشور حکومت و دریافت پاسخ مساعد خلیفه، آغازگر رابطه ای مهم میان دو حکومت شد. او در فاصله سال های ۴۴۶–۴۳۲ ه‍. ق، با توسل بر لشکرکشی و اعمال زور و یاری ابراهیم ینال، مناطق وسیعی از سرزمین ایران شامل عراق عجم و جبال را تصرف کرد و به حکومت آل بویه در این سرزمین پایان داد. او در پی فتح ری و بازسازی آن، این شهر را پایتخت خویش قرار داد؛ اما پس از تسخیر اصفهان در سال ۴۴۳ ه‍. ق، اصفهان را به پایتختی خویش برگزید. سپس او با حمله به آذربایجان، این سرزمین را تحت فرمان خود درآورد و در ادامه، با لشکرکشی به ارمنستان بیزانس و سرزمین های روم شرقی، قلمروی سلجوقیان را گسترش داد.
طغرل در سال ۴۴۷ ه‍. ق، با قبول دعوت خلیفه عباسی برای سفر به بغداد، صفحهٔ جدیدی را در روابط سلجوقیان و عباسیان گشود و با سلسله اقداماتش در آنجا، جایگاهی بلندی را به دست آورد. وی در بین سال های ۴۵۱–۴۴۷ ه‍. ق، با به بند کشیدن ملک رحیم بویه ای، حکومت آل بویه در عراق عرب را برانداخت و خطبه به نامش در آن مناطق خوانده شد؛ سپس او به بازسازی بغداد پرداخت و با ازدواج دختر چغری بیک با خلیفه، روابط حکومتش را با خلافت عباسی مستحکم کرد. سپس ناحیه جزیره را نیز تصرف نمود. او طغیان دوبارهٔ برادرش ابراهیم ینال را با شکست و کشتنش در نبرد، درهم کوبید. سپس به جنگ ارسلان بساسیری، امیر حامی خلافت فاطمیان، رفت و وی را نیز سرکوب نمود. طغرل در فاصله سال های ۴۵۵–۴۵۲ ه‍. ق، با وجود مخالفت خلیفه، با دختر خلیفه ازدواج کرد که البته با اتفاقات و مشکلات فراوانی انجام شد و سرانجام طغرل در سال ۴۵۵ ه‍. ق بدون جانشین درگذشت و سرزمین پهناوری را برای آیندگان بر جای گذاشت.