طایفه بنی کنز

[ویکی فقه] بنی کَنز (اولادالکنز)، طایفه ای از تبار ربیعه که در سده سوم به ناحیه اَسوان مهاجرت و با قبیله بِجَه وصلت کردند و سرانجام معادن طلای وادی علاّقی را در نوبه در اختیار گرفتند.
نام طایفه برگرفته از کنزالدوله، لقبی بوده است که الحاکم، خلیفه فاطمی، به ابوالمکارم هبة الله، به پاس خدمات او در دستگیری ابورَکْوَه یاغی در ۳۹۷، اعطا کرده بود.
نبرد با حاکمان قاهره
بنی کنز نیز چون بجه و نوبه، دیگر سرحدنشینان مرزهای اسلامی، به آسانی به نظارت حاکمان قاهره در نمی آمدند.بدرالجمالی و ملک عادل اول بترتیب در ۴۶۹ و ۵۷۰، برای نبرد با آنان لشکرکشی کردند.
تجزیه قلمرو
در زمان ایوبیان و اوایل دوره مملوکان، این طایفه اقتدار خود را به طرف جنوب تا مملکت المُقُرّة در نوبه که فردی از خاندان کنزالدوله مدتی (پس از ۷۱۷) بر آن حکومت می کرد، گسترش داد.در پی تجزیه المقرّة، بنی کنز دوباره نیروهای خود را متوجه شمال ساختند.
مبارزه با حکمرانان اسوان
...