صفی الدین حلی

لغت نامه دهخدا

صفی الدین حلی. [ ص َ یُدْ دی ن ِ ح ِل ْ لی ] ( اِخ ) عبدالعزیزبن سرایابن علی بن ابی القاسم السنبسی الطائی. وی شاعر عصر خود بود در کوفه متولد و در حله ( بین کوفه و بغداد ) نشأت یافت و به تجارت پرداخت و به شام و مصر و ماردین و دیگر اماکن سفر کرد و مدتی به پادشاهان ارتقی پیوست و آنان را ثنا گفت و ایشان وی را صله های گران دادند. سپس به سال 726 به قاهره شد و سلطان ملک ناصر را بستود. تولد او به سال 677 هَ. ق. است و به سال 750 درگذشت. او راست : دیوان شعر. العاطل الحالی. رسالة فی الزجل و الوالی. الخدمة الجلیلة. رسالة فی وصف الصید بالبندق. ( الاعلام زرکلی ص 525 ). مؤلف روضات الجنات وی را نیک ستوده است و گوید عالمی فاضل ومنشیی اریب و از تلامذه محقق نجم الدین جعفرحسن حلی است. او را قصیده ای بدیعه در 145 بیت است مشتمل بر 150 نوع از انواع بدیع و گوید وی از بزرگان شعرای شیعه بود و فضل و بزرگی و افلاق او بین الفریقین مسلم است و گوید صاحب امل الامل بر وی انکار کرده است که چرا در تغزلات خود شراب و امردان را فراوان می ستاید ولی این سخنان را نزد آنان تأویلها است. از اشعار اوست :
و لیس صدیقاً من اذا قلت لفظة
توهم من اثناء موقعهاامرا
ولکنه من ان قطعت بنانه
تیقنه قصداً لمصلحة اخری.
و او راست در مدح اهل البیت :
یا عترةالمختار یا من بهم
یفوز عبد یتولاهم
اعرف فی الناس بحبی لکم
اذ یعرف الناس بسیماهم.

فرهنگ فارسی

عبدالعزیز بن سرایا بن علی بن ابی القاسم السنبسی الطائی

دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] شیخ صفی الدین حلی(۶۷۷-۷۵۲ هـ) ادیب و شاعر بزرگ شیعه و از شاگردان علامه حلی است .
او جزو دانشمندان شیعه محسوب می شود و یکی از شاعران بزرگ شیعه است که در سدة هشتم اسلامی در مدح و منقبت پیامبر (صلّی الله علیه و آله) و ائمه معصومین (علیهم السّلام) اشعار بسیاری سروده است.

دانشنامه عمومی

صفی الدین حلی ( ۱۲۷۸ - ۱۳۴۹ ) ( نسب: صفی ُالدّین عبدالعزیز بن سرایا بن علی حلّی طائی ) شاعر عرب عراقی بود. [ ۱] به دولت ارتقی ها نزدیک بود و نزد نخستین و دومین امیر آنان جایگاهی داشت. [ ۱] [ ۲] [ ۳]
عکس صفی الدین حلیعکس صفی الدین حلیعکس صفی الدین حلیعکس صفی الدین حلیعکس صفی الدین حلیعکس صفی الدین حلی
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلف

پیشنهاد کاربران

بپرس